 |
| Brazil |
Op het kaartje hiernaast is te zien waar Toon en Ine nu ongeveer zitten. (Je kijkt recht op het huisje waar ze elke avond hebben geslapen tot zondag 26 oktober.)
maandag 26 oktober 2009
The first Pic's
Op het kaartje hiernaast is te zien waar Toon en Ine nu ongeveer zitten. (Je kijkt recht op het huisje waar ze elke avond hebben geslapen tot zondag 26 oktober.)
maandag 19 oktober 2009
zand, zand, alleen maar zand
hoihoi allemaal,
na mijn vorige bericht zijn we nog 2 dagen bij de pater gebleven, waarna we verder zijn getrokken naar Jerrycoacoare. Dit was eerst een luxueuse busreis van 5 uurtjes waarna we op een soort omgebouwde camion werden gezet en enkele uren door de woestijn werden gereden. We wisten dat Jerry afgelegen zou liggen maar toen het begon te schemeren en wij nog altijd alleen maar zand en zee zagen moesten we toch even slikken... waar gaan ze ons nu weer droppen? En dan, uit het niks reden we een dorpje binnen, en stopten we op een plekje vol met lichtjes, restaurantjes, muziek, winkeltjes en veel mensen. Jerrycoacoare bestaat uit 6 zandweggetjes en een groot strand in the middle of f*cking nowhere. Maar we hebben en redelijke slaapplaats gevonden en ongelofelijk lekkere italiaanse pizza. kon erger niet? In dit dorpje zijn we in totaal een week gebleven. Onze dagen werden gevult met lange wandelingen, barbequen met een koppel italianen en capoeira. We hadden een lesgever gevonden en elke late namiddag volgden we met ons 4 ( Toon, ikke, en de 2 italianen, Gemma en Enrico) enkele uren les op het strand, de ochtend derop gingen we terug om opnieuw wat te stretschen en te oefenen. en zo een week lang, niet dat we nu al satlo-kick in de lucht kunnen, maar we kunnen nu toch al de basis. De week vloog om en we hadden afgesproken samen met Gemma en Enrico verder te trekken. Weer door de woestijn tot Camocin en meteen verder naar Parnaiba. Hier zijn we een nachtje gebleven en hebben daar een 3 daagse geboekt tot in Sao Lois. Op die 3 daagse zouden we verschillende natuurparken zien, veel intersanter dus dan gewoon met de bus naar Sao Lois. De eerste dag bevate een boottocht door de delta van Parnaiba. Dit was eerder een teleurstelling want ze hadden ons belooft dat we zouden stoppen aan een soort grote zandbank waar de rode ibis-vogels gingen slapen, wat dan een prachtig beeld zou opleveren maar we zijn er gewoon voorbij gevaren... de tweede dag was met de jeep (met buitenzitplaatsen) door de Picino Lançois. Een soort steppe- gebied dat in het regensezoen veel waterwegen bevat. In de namiddag ( na een slaapplaats te zoeken) gingen we naar de Lançois gingen. Dit ligt in een natuurreservaat en bestaat uit 60 kilometer witte duinen ( lijkt op de sahara) met daartussen allemaal stroompjes en poellekes helder drinkbaar water. zo ongelofelijk mooi!!!!!! we hebben daar enkele uren in rondgelopen, helemaal niet warm want de zandopervlakte is veel te groot om op te warmen en er is veel wind. we zijn dan ook gaan zwemmen is zo een poelleke en amai, zaaaaaaalig, zoet fris water! en als ge stilzat kwamen er 100den visjes aan u knabbelen. en het beste van al, bijna geen toerisme, we hebben alleen aan de ingang wat volk gezien, voor de rest waren we alleen. We zijn hier gebleven om van de zonsondergang te genieten waarna we over een hobbelige zandweg terug naar de pousada konden. Dit was tot nu toe absoluut het mooiste, magischte en knapste stukje Brazilie!!!!! dag 3: op naar Sao Lois! Tot gauw
na mijn vorige bericht zijn we nog 2 dagen bij de pater gebleven, waarna we verder zijn getrokken naar Jerrycoacoare. Dit was eerst een luxueuse busreis van 5 uurtjes waarna we op een soort omgebouwde camion werden gezet en enkele uren door de woestijn werden gereden. We wisten dat Jerry afgelegen zou liggen maar toen het begon te schemeren en wij nog altijd alleen maar zand en zee zagen moesten we toch even slikken... waar gaan ze ons nu weer droppen? En dan, uit het niks reden we een dorpje binnen, en stopten we op een plekje vol met lichtjes, restaurantjes, muziek, winkeltjes en veel mensen. Jerrycoacoare bestaat uit 6 zandweggetjes en een groot strand in the middle of f*cking nowhere. Maar we hebben en redelijke slaapplaats gevonden en ongelofelijk lekkere italiaanse pizza. kon erger niet? In dit dorpje zijn we in totaal een week gebleven. Onze dagen werden gevult met lange wandelingen, barbequen met een koppel italianen en capoeira. We hadden een lesgever gevonden en elke late namiddag volgden we met ons 4 ( Toon, ikke, en de 2 italianen, Gemma en Enrico) enkele uren les op het strand, de ochtend derop gingen we terug om opnieuw wat te stretschen en te oefenen. en zo een week lang, niet dat we nu al satlo-kick in de lucht kunnen, maar we kunnen nu toch al de basis. De week vloog om en we hadden afgesproken samen met Gemma en Enrico verder te trekken. Weer door de woestijn tot Camocin en meteen verder naar Parnaiba. Hier zijn we een nachtje gebleven en hebben daar een 3 daagse geboekt tot in Sao Lois. Op die 3 daagse zouden we verschillende natuurparken zien, veel intersanter dus dan gewoon met de bus naar Sao Lois. De eerste dag bevate een boottocht door de delta van Parnaiba. Dit was eerder een teleurstelling want ze hadden ons belooft dat we zouden stoppen aan een soort grote zandbank waar de rode ibis-vogels gingen slapen, wat dan een prachtig beeld zou opleveren maar we zijn er gewoon voorbij gevaren... de tweede dag was met de jeep (met buitenzitplaatsen) door de Picino Lançois. Een soort steppe- gebied dat in het regensezoen veel waterwegen bevat. In de namiddag ( na een slaapplaats te zoeken) gingen we naar de Lançois gingen. Dit ligt in een natuurreservaat en bestaat uit 60 kilometer witte duinen ( lijkt op de sahara) met daartussen allemaal stroompjes en poellekes helder drinkbaar water. zo ongelofelijk mooi!!!!!! we hebben daar enkele uren in rondgelopen, helemaal niet warm want de zandopervlakte is veel te groot om op te warmen en er is veel wind. we zijn dan ook gaan zwemmen is zo een poelleke en amai, zaaaaaaalig, zoet fris water! en als ge stilzat kwamen er 100den visjes aan u knabbelen. en het beste van al, bijna geen toerisme, we hebben alleen aan de ingang wat volk gezien, voor de rest waren we alleen. We zijn hier gebleven om van de zonsondergang te genieten waarna we over een hobbelige zandweg terug naar de pousada konden. Dit was tot nu toe absoluut het mooiste, magischte en knapste stukje Brazilie!!!!! dag 3: op naar Sao Lois! Tot gauw
dinsdag 6 oktober 2009
voor Tina
lieve mensen allemaal
we hebben sptijtig genoeg eergisteren het bericht gekregen dat Toon zijn lieve tante is overleden.
kanker, een vreselijk, ongenadigde, oneerlijke, verwoestende ziekte heeft ondanks Tina haar harde vechten gewonnen.
we hebben sptijtig genoeg eergisteren het bericht gekregen dat Toon zijn lieve tante is overleden.
kanker, een vreselijk, ongenadigde, oneerlijke, verwoestende ziekte heeft ondanks Tina haar harde vechten gewonnen.
Waar je ook bent, 'k zou 't niet weten.
Niet in afstand of tijd te meten.
Maar ik heb je bij me, diep in mij,
Daarom ben je zo dichtbij.
Toon Hermans
aan Raf, Liesje, Mathias en Emiel,
en heel de familie
we zijn zo vreselijk ver weg, maar voel onze hand op je schouder, we staan ook naast jullie, hebben hier ook verdriet en we willen dat jullie weten dat we elke seconde aan jullie denken!
aan Tina,
je hebt het zo ongelofelijk goed gedaan, zo hard gevochten. we kunnen alleen maar bewondering voor je hebben. Slaap nu maar goed, je hebt het verdient
We houden van je
Toon en Ineke
bij pater Jan
hallo iedereen
we zijn al bijna 2 weken van huis, tijd dus om jullie verder op de hoogte te houden.
in Rio was het hoogtepunt wel ons bezoen aan het gekende Christsbeeld boven op de berg. we waren daar bij zonsondergang en het was bijna magisch ( je voelde God zijn aanwezigheid bijna ;) )
Na 4 dagen Rio zijn we dan verder gevlogen naar Fortaleza, aan de oostkust, waar de opgepikt werden door de pater. in het busje zaten al 3 jongetjes die meteen enthousiast in het portuguees tegen ons begonnen. daar stond ik dan met mijn mond vol tanden, toon was er al snel mee weg, en nu, een dikke week later,praat hij al een aardig mondje mee! allesinds, het domein en het huis van pater jan is een beetje onderkomen, er lopen heel de dag kinderen in en uit, en wie in de buurt is eet mee. er zijn hier voor de moment 12 jongens tussen de 10 en 16, een paar oudere jongens die de boel een beetje begeleiden en dan is er een paar straten verder nog een huis waar 4 grote jongens wonen, met de bedoeling dat ze stillekens hun eigen weg zoeken. Nele en Tom, 2 west-vlamingen verblijven hier ook al een tijdje en zij houden zich vooral bezig met het huis wat op te knappen. hele toffe mensen, en onder ons 4 is het best wel gezellig. wij slapen trouwens ook in een ander huis, aan de andere kant van de `straat` Het jammere is dat we niet zoals in Indie onder de kinderen leven. zij zijn overdag naar school, en als ze geen school hebben zitten ze ergens op straat. het blijven hier echt straatkinderen. dus echt activiteiten of gewon samen zijn zit er niet in. hierdoor weten we niet echt wat we hier moeten doen maar op een of andere manier krijgen we onze dagen wel gevult. de zaterdag is dan Tom zijn mama en nog 2 mensen die zij kennen aangekomen en met ons 7 gaan we nu elke namiddag wat rondrijden en dingen bezoeken of ergens caperinja drinken. een leuke bende! maar zoals ik al zij vind ik het jammer dat er zo weinig contact is met de jongens. we hebben 1 ongelofelijk heerlijke avond met ze gehad. we gingen op een avond naar een dorpje waar 2 hollanders een guesthouse hebben. daar beginnen kilometers duinen ( net iets anders dan blankenberge) waar toon in de manneschijn fotos wou gaan trekken maar de bende wildebrasse hadden ons gevolgd en bijgevolg hebben we een dik uur geravot in het zand, springen lopen, knuffelen, heerlijk gewoon! iedereen was bezweet, plakte vol zand en was uitgelaten en uitgpunt, maar dit was een moment waar ik al een hele week op aan het wachten was.
maar het is hier niet om weken te blijven, daarvoor voelen we ons te nutteloos en daarom is het beter een van dees andere oorden op te zoeken. we zijn blij dat we tot hier zijn gekomen om eens te zien hoe het er hier aan toe gaat, maar des te meer verlangen we alletwee aan onze indische bende die we op het einde van onze reis terug gaan opzoeken. we hebben ons hart verloren aan die kadees en ons hart springt even als we denken dat we hun terug mogen knuffelen!
Tot gauw allemaal
we zijn al bijna 2 weken van huis, tijd dus om jullie verder op de hoogte te houden.
in Rio was het hoogtepunt wel ons bezoen aan het gekende Christsbeeld boven op de berg. we waren daar bij zonsondergang en het was bijna magisch ( je voelde God zijn aanwezigheid bijna ;) )
Na 4 dagen Rio zijn we dan verder gevlogen naar Fortaleza, aan de oostkust, waar de opgepikt werden door de pater. in het busje zaten al 3 jongetjes die meteen enthousiast in het portuguees tegen ons begonnen. daar stond ik dan met mijn mond vol tanden, toon was er al snel mee weg, en nu, een dikke week later,praat hij al een aardig mondje mee! allesinds, het domein en het huis van pater jan is een beetje onderkomen, er lopen heel de dag kinderen in en uit, en wie in de buurt is eet mee. er zijn hier voor de moment 12 jongens tussen de 10 en 16, een paar oudere jongens die de boel een beetje begeleiden en dan is er een paar straten verder nog een huis waar 4 grote jongens wonen, met de bedoeling dat ze stillekens hun eigen weg zoeken. Nele en Tom, 2 west-vlamingen verblijven hier ook al een tijdje en zij houden zich vooral bezig met het huis wat op te knappen. hele toffe mensen, en onder ons 4 is het best wel gezellig. wij slapen trouwens ook in een ander huis, aan de andere kant van de `straat` Het jammere is dat we niet zoals in Indie onder de kinderen leven. zij zijn overdag naar school, en als ze geen school hebben zitten ze ergens op straat. het blijven hier echt straatkinderen. dus echt activiteiten of gewon samen zijn zit er niet in. hierdoor weten we niet echt wat we hier moeten doen maar op een of andere manier krijgen we onze dagen wel gevult. de zaterdag is dan Tom zijn mama en nog 2 mensen die zij kennen aangekomen en met ons 7 gaan we nu elke namiddag wat rondrijden en dingen bezoeken of ergens caperinja drinken. een leuke bende! maar zoals ik al zij vind ik het jammer dat er zo weinig contact is met de jongens. we hebben 1 ongelofelijk heerlijke avond met ze gehad. we gingen op een avond naar een dorpje waar 2 hollanders een guesthouse hebben. daar beginnen kilometers duinen ( net iets anders dan blankenberge) waar toon in de manneschijn fotos wou gaan trekken maar de bende wildebrasse hadden ons gevolgd en bijgevolg hebben we een dik uur geravot in het zand, springen lopen, knuffelen, heerlijk gewoon! iedereen was bezweet, plakte vol zand en was uitgelaten en uitgpunt, maar dit was een moment waar ik al een hele week op aan het wachten was.
maar het is hier niet om weken te blijven, daarvoor voelen we ons te nutteloos en daarom is het beter een van dees andere oorden op te zoeken. we zijn blij dat we tot hier zijn gekomen om eens te zien hoe het er hier aan toe gaat, maar des te meer verlangen we alletwee aan onze indische bende die we op het einde van onze reis terug gaan opzoeken. we hebben ons hart verloren aan die kadees en ons hart springt even als we denken dat we hun terug mogen knuffelen!
Tot gauw allemaal
Abonneren op:
Posts (Atom)
