zand, zand, alleen maar zand

hoihoi allemaal,
na mijn vorige bericht zijn we nog 2 dagen bij de pater gebleven, waarna we verder zijn getrokken naar Jerrycoacoare. Dit was eerst een luxueuse busreis van 5 uurtjes waarna we op een soort omgebouwde camion werden gezet en enkele uren door de woestijn werden gereden. We wisten dat Jerry afgelegen zou liggen maar toen het begon te schemeren en wij nog altijd alleen maar zand en zee zagen moesten we toch even slikken... waar gaan ze ons nu weer droppen? En dan, uit het niks reden we een dorpje binnen, en stopten we op een plekje vol met lichtjes, restaurantjes, muziek, winkeltjes en veel mensen. Jerrycoacoare bestaat uit 6 zandweggetjes en een groot strand in the middle of f*cking nowhere. Maar we hebben en redelijke slaapplaats gevonden en ongelofelijk lekkere italiaanse pizza. kon erger niet? In dit dorpje zijn we in totaal een week gebleven. Onze dagen werden gevult met lange wandelingen, barbequen met een koppel italianen en capoeira. We hadden een lesgever gevonden en elke late namiddag volgden we met ons 4 ( Toon, ikke, en de 2 italianen, Gemma en Enrico) enkele uren les op het strand, de ochtend derop gingen we terug om opnieuw wat te stretschen en te oefenen. en zo een week lang, niet dat we nu al satlo-kick in de lucht kunnen, maar we kunnen nu toch al de basis. De week vloog om en we hadden afgesproken samen met Gemma en Enrico verder te trekken. Weer door de woestijn tot Camocin en meteen verder naar Parnaiba. Hier zijn we een nachtje gebleven en hebben daar een 3 daagse geboekt tot in Sao Lois. Op die 3 daagse zouden we verschillende natuurparken zien, veel intersanter dus dan gewoon met de bus naar Sao Lois. De eerste dag bevate een boottocht door de delta van Parnaiba. Dit was eerder een teleurstelling want ze hadden ons belooft dat we zouden stoppen aan een soort grote zandbank waar de rode ibis-vogels gingen slapen, wat dan een prachtig beeld zou opleveren maar we zijn er gewoon voorbij gevaren... de tweede dag was met de jeep (met buitenzitplaatsen) door de Picino Lançois. Een soort steppe- gebied dat in het regensezoen veel waterwegen bevat. In de namiddag ( na een slaapplaats te zoeken) gingen we naar de Lançois gingen. Dit ligt in een natuurreservaat en bestaat uit 60 kilometer witte duinen ( lijkt op de sahara) met daartussen allemaal stroompjes en poellekes helder drinkbaar water. zo ongelofelijk mooi!!!!!! we hebben daar enkele uren in rondgelopen, helemaal niet warm want de zandopervlakte is veel te groot om op te warmen en er is veel wind. we zijn dan ook gaan zwemmen is zo een poelleke en amai, zaaaaaaalig, zoet fris water! en als ge stilzat kwamen er 100den visjes aan u knabbelen. en het beste van al, bijna geen toerisme, we hebben alleen aan de ingang wat volk gezien, voor de rest waren we alleen. We zijn hier gebleven om van de zonsondergang te genieten waarna we over een hobbelige zandweg terug naar de pousada konden. Dit was tot nu toe absoluut het mooiste, magischte en knapste stukje Brazilie!!!!! dag 3: op naar Sao Lois! Tot gauw