hallo!
We zijn dan toch eindelijk uit La Paz weggeraakt. Na ons nieuwjaarsfeestje gingen we nog 1 of 2 nachtjes daar blijven maar omdat we alletwee ziek waren heeft het weer een week geduurt voor alleer we zover waren. Deze keer zijn we wel wat soeveriers gaan shoppen en zijn we naar Tiawanaku gegaan. Dit is een argeologische site waar men een pre-inca tempel uit de grond is aant graven en waar overal mega-beelden liggen en nog meer van die chit. Wel indrukwekkend hoor. t was een zeer intresante uitstap. Alle, dan hebben we een bus genomen tot Oruro, een minder leuke stad, en we zijn dan ook maar 1 dag gebleven. Wat hier wel was... iedereen was al in de sfeer van carnaval en de mensen waren al aan het oefenen. Er waren al heel wat optochtjes met dansende en zingende mensen en voor 1 keer waren de anders zo schuchtere Bolivianen niet meer zo schuchter! We zijn ook naar het lokale zoo-tje gegaan. Heel leuk gedaan, mooi verzorgt en overal grasperkjes om op uit te rusten. En voor de maar 20 eurocent inkom had je maar een kleine tralie tussen jou en de beestjes, bij deze kon je de meeste dus ook aaien. Na Oruro zijn we met een nachtbus tot Tupiza gegaan. Een klein dorpje helemaal int zuiden van Bolivië. Hier was het eindelijk terug warm, en temenes warm! Veel was hier niet te zien maar het was een hele leuke sfeer die tussen de kleine straatjes hing. En het mooie was dat je in een soort valei zit met dus prachtige bergen rondom! En dan na een paar dagen weer verder, ons visum zou weldra verlopen dus moesten we het land uit. Te voet de argentijnse grens over, en daar een 30 uur durende bus naar Buenos Aires. We zijn een beetje te snel geweest met het ticket te kopen in het kleine station want we hadden er ne scammer uitgekozen. Wat wil zeggen dat we een duur ticket hebben gekocht dat eigenlijk helemaal geen ticket was, maar daar kwamen we pas achter toen de bus vertrokken was en ze ons dat kwamen vertellen en tot de conclusie kwamen dat we straks misschien geen zitplaats meer zouden hebben, mmm dik balle! Per chance zijn de meeste Argentijnen super vriendelijk en behulpzaam en een meisje heeft ons heel de rit gehopen om toch een zitplaats te behouden! Thanks Tamara! Boh, na laaaaaaange 30 uur kwamen we laat savonds aan. Moesten we nog een gewone bus zoeken tot het centrum en daar naar een slaapplaats zoeken wat het eerste uur niet lukte! Maar eind goed al goed, we hebben een bed en Toon heeft genoten van zijn eerste stuk echt vlees! vandaag hebben we wat rondgekuierd in de straten. de sfeer die hier ahngt ligt ergens tussen Leuven en Parijs. met prachtige gebouwen, overal ruikt het lekker naar eten, de mensen zijn echt wel heel vriendelijk en we hebben al tango-dansers op een plein gezien!
En dan morgen is het voor mij al de laatste dag... maandag middag gaan we een pijnlijk afscheid tegemoet en gaat Toon de wereld alleen trotseren. Ik denk niet dat hij zelf deze blog leest maar toch even: Lieve schat, ik vind het heel erg dat dit niet meer voor mij is weggelegd. Heel graag zou ik met jou stranden, gezellige dorpjes en swerelds mooiste plekjes afschuimen... maar, ik kan dit niet meer. En liefde alleen trekt me hier niet door. Heel de wereld mag weten hoe graag ik jou zie, hoe imens veel ik van je hou en dat ik heel hard hoop dat je nog zo veel mogenlijk gaat genieten en er alle voldoening uithaald die je er wil uithalen.
Dit was het dan voor mij- Ineke- peace out
zaterdag 16 januari 2010
zaterdag 2 januari 2010
happy newyear
hola amigos,
de kerstdagen hebben we dan uiteindelijk toch in La Paz doorgebracht. na 1 nacht zijn we naar Coroico gegaan maar daar was alles zo duur en volgeboekt voor kerstmis zelf . want dit is zo een soort holliday-spot voor de mensen van de grote stad. dus na 1 naacht Coroico terug naar LaPaz. deze keer vonden we hier wel een hele fijne kamer, bij hele fijne mensen en met sateliet tv! Dus dis was nog zo slecht niet om een weekje te verblijven. die week hebben zijn we dan ook echt lui geweest. heel de dag tv kijken, eten gaan zoeken, soeveniertjes kopen en uitslapen tot een gat in de dag. De 30ste hebben we dan weer ons boeltje bijeen gepakt en opnieuw naar Coiroco gegaan waar we een taxi verder namen tot de plek waar ons nieujaarsfeestje zou zijn. ergens aan de rand van een klein dorpje in een verlaten `boerderij` de 3 dagen feest waren heel fijn. leuke sfeer, niet al te veel mensen en af en toe een hele goede dj!de bedoeling was dat mensen daar zouden kamperen maar wij hebben geen tent. per chanse waren er ook een paar kale kamertjes waar we onze hangmat aan de tralies van de vensters konden hangen zodat we niet op de kouden betonnen vloer moesten liggen. En het hoogtepunt van alles, om precies middernacht heeft Toon een vuurshow gegeven voor alle 200 man. ( ik denk wel dat em een ietsiepietsie zenuuwachtig was want hij lietde stok iets meer vallen als anders) Maar iedereen was aant filmen en hij kreeg een groot aplaus achteraf! toch knap van mijn ventje hé! het was voor ons dus een aangename start van 2010, ik hoop dat dat voor jullie ook zo was!
de kerstdagen hebben we dan uiteindelijk toch in La Paz doorgebracht. na 1 nacht zijn we naar Coroico gegaan maar daar was alles zo duur en volgeboekt voor kerstmis zelf . want dit is zo een soort holliday-spot voor de mensen van de grote stad. dus na 1 naacht Coroico terug naar LaPaz. deze keer vonden we hier wel een hele fijne kamer, bij hele fijne mensen en met sateliet tv! Dus dis was nog zo slecht niet om een weekje te verblijven. die week hebben zijn we dan ook echt lui geweest. heel de dag tv kijken, eten gaan zoeken, soeveniertjes kopen en uitslapen tot een gat in de dag. De 30ste hebben we dan weer ons boeltje bijeen gepakt en opnieuw naar Coiroco gegaan waar we een taxi verder namen tot de plek waar ons nieujaarsfeestje zou zijn. ergens aan de rand van een klein dorpje in een verlaten `boerderij` de 3 dagen feest waren heel fijn. leuke sfeer, niet al te veel mensen en af en toe een hele goede dj!de bedoeling was dat mensen daar zouden kamperen maar wij hebben geen tent. per chanse waren er ook een paar kale kamertjes waar we onze hangmat aan de tralies van de vensters konden hangen zodat we niet op de kouden betonnen vloer moesten liggen. En het hoogtepunt van alles, om precies middernacht heeft Toon een vuurshow gegeven voor alle 200 man. ( ik denk wel dat em een ietsiepietsie zenuuwachtig was want hij lietde stok iets meer vallen als anders) Maar iedereen was aant filmen en hij kreeg een groot aplaus achteraf! toch knap van mijn ventje hé! het was voor ons dus een aangename start van 2010, ik hoop dat dat voor jullie ook zo was!
zondag 20 december 2009
2de X pech, 1ste X sneeuw
Brrrrrrrrrrr,
voor de eerste keer kunnen we zeggen dat we niet warmer dan jullie zitten! hier in het andes-gebergte is het, buiten de middaguren, echt zo vreselijk koud! en wij hebben gene dikke winterjas hoor!
het volgende gaat ge gewoon niet geloven! onze bus die Cuzco uitreed vertrok savonds om 10 , we zouden smorgens in Puno aankomen waar we meteen een verbinding met de zelfde maatschapij zouden hebben tot in Coppacabanna, wat al Bolivie is. na 3 uur rijden, het is pikkedonker en ijskoud beslist er een vrachtwagen, 5 voertuigen voor ons, zijn lading over de weg te gooien, bij wijze van een nieuwe staking. en weeral, we staan muurvast, we kunnen geen kant meer op. dit kan toch niet waar zijn hè! WHAT THE HELL IS WRONG WHIT THIS COUNTRY!!!!!!! er zit niks anders op dan te wachten op zonlicht en we proberen ons zo warm mogelijk te houden. wat wel ongelofelijk was, de sterrenhemel, dit hadden we echt nog nooit gezien, nu ja, we hebben ook nog nooit in het midden van de nacht op een verlaten bergweg op 3500 m gezeten. toen om 6 uur de zon opkwam was het weer een hele volksverhuis, iedereen met zijn koffers naar de andere kant van de blokade waar we per chance een bus vonden die wou terug draaien. dit was geen bus van onze maatschappij waardoor we opnieuw moesten betalen, wat voor ons nogal een probleem was aangezien we gedropt zouden worden in Bolivie en dus 0,0 peruviaans geld meer hadden per chance ne hollander tegen het lijf gelopen die ons dat wel even wou betalen anders zaten we nu nog vast op die berg! aangekomen in Puno ( onze aansluitende bus was ondertussen ook al lang ribedebie) zijn we naar het kantoor gegaan van onze maatschappij om ons geld terug te vragen aangezien we andere onkosten hebben moeten maken om er te geraken. dit was natuurlijk niet vanzelfsprekend waardoor we er de politie hebben bijgehaald ( op aanraden van ne local) en bij dees mannen nog een paar uur hebben kunnen wachten en discuteren. uiteindelijk hebben we elk 10 solares terug gekregen, wat zo`n 3euro is,. maar het is het principe wat teld hè.
goed, dan eindelijk Bolivie in, we hebben onze portie Peru dubbel en dik gehad!
Coppacabanna is een klein dorp aan het meer Titticacca. vrij toeristisch, al is het maar voor de andere bolivianen. we merken meteen dat we hier in een heel arm land zijn want onze hotelkamer ( niet heel chiek natuurlijk maar toch met eigen badkamer) kost ons maar 4 euro en lang het meer kunnen we in kleine stalletjes forel gaan eten voor een eurootje. hier wouden we even bekomen van de voorbije week we hebben een dag rondgeslenterd, lokale lekkernijen op de markt geprobeerd ( een soort mega-popcorn voor geen geld) We zijn ook een dag met een boot naar een eilandje geweest waar we een prachtige trekking hebben gedaan tot aan een paar ruiines. hier passeerden we een paar van die audentieke dorpjes. oooh, wat hou ik van -naar houtvuur en geitenkeutels-riekende dorpjes! hier en daar zelf een plekje sneeuw. En het uitzicht dan vanop de bergen. waaaaauw!
Door de kou had ik wel niet door dat ik heel hard aan het verbranden was, wat ik me nu al 2 dagen aan`t beklagen ben. Deze morgen zijn we dan vertrokken uit Coppacabana, en zijn nu in La Paz, zo een verschrikkelijke grootstad maar wel the plase to be als ge ergens anders wilt geraken het voordeel aan zo grote steden is dat ge er veeeeel eten vind. zo hebben we net voor 1.5 euro een mega hamburger met frieten gegeten, beat that MC donalds! heel lang gaan we hier niet blijven, we gaan ons een gezelliger plekje uitzoeken voor de kerstdagen door te brengen. bij deze dus aan iedereen: vrolijk kerstfeest. geniet van de fijne momenten samen, het lekkere eten en de cadootjes, wij gaan gewoon nog een beetje van elkaar genieten! Feliz Navidat!!!!!
voor de eerste keer kunnen we zeggen dat we niet warmer dan jullie zitten! hier in het andes-gebergte is het, buiten de middaguren, echt zo vreselijk koud! en wij hebben gene dikke winterjas hoor!
het volgende gaat ge gewoon niet geloven! onze bus die Cuzco uitreed vertrok savonds om 10 , we zouden smorgens in Puno aankomen waar we meteen een verbinding met de zelfde maatschapij zouden hebben tot in Coppacabanna, wat al Bolivie is. na 3 uur rijden, het is pikkedonker en ijskoud beslist er een vrachtwagen, 5 voertuigen voor ons, zijn lading over de weg te gooien, bij wijze van een nieuwe staking. en weeral, we staan muurvast, we kunnen geen kant meer op. dit kan toch niet waar zijn hè! WHAT THE HELL IS WRONG WHIT THIS COUNTRY!!!!!!! er zit niks anders op dan te wachten op zonlicht en we proberen ons zo warm mogelijk te houden. wat wel ongelofelijk was, de sterrenhemel, dit hadden we echt nog nooit gezien, nu ja, we hebben ook nog nooit in het midden van de nacht op een verlaten bergweg op 3500 m gezeten. toen om 6 uur de zon opkwam was het weer een hele volksverhuis, iedereen met zijn koffers naar de andere kant van de blokade waar we per chance een bus vonden die wou terug draaien. dit was geen bus van onze maatschappij waardoor we opnieuw moesten betalen, wat voor ons nogal een probleem was aangezien we gedropt zouden worden in Bolivie en dus 0,0 peruviaans geld meer hadden per chance ne hollander tegen het lijf gelopen die ons dat wel even wou betalen anders zaten we nu nog vast op die berg! aangekomen in Puno ( onze aansluitende bus was ondertussen ook al lang ribedebie) zijn we naar het kantoor gegaan van onze maatschappij om ons geld terug te vragen aangezien we andere onkosten hebben moeten maken om er te geraken. dit was natuurlijk niet vanzelfsprekend waardoor we er de politie hebben bijgehaald ( op aanraden van ne local) en bij dees mannen nog een paar uur hebben kunnen wachten en discuteren. uiteindelijk hebben we elk 10 solares terug gekregen, wat zo`n 3euro is,. maar het is het principe wat teld hè.
goed, dan eindelijk Bolivie in, we hebben onze portie Peru dubbel en dik gehad!
Coppacabanna is een klein dorp aan het meer Titticacca. vrij toeristisch, al is het maar voor de andere bolivianen. we merken meteen dat we hier in een heel arm land zijn want onze hotelkamer ( niet heel chiek natuurlijk maar toch met eigen badkamer) kost ons maar 4 euro en lang het meer kunnen we in kleine stalletjes forel gaan eten voor een eurootje. hier wouden we even bekomen van de voorbije week we hebben een dag rondgeslenterd, lokale lekkernijen op de markt geprobeerd ( een soort mega-popcorn voor geen geld) We zijn ook een dag met een boot naar een eilandje geweest waar we een prachtige trekking hebben gedaan tot aan een paar ruiines. hier passeerden we een paar van die audentieke dorpjes. oooh, wat hou ik van -naar houtvuur en geitenkeutels-riekende dorpjes! hier en daar zelf een plekje sneeuw. En het uitzicht dan vanop de bergen. waaaaauw!
Door de kou had ik wel niet door dat ik heel hard aan het verbranden was, wat ik me nu al 2 dagen aan`t beklagen ben. Deze morgen zijn we dan vertrokken uit Coppacabana, en zijn nu in La Paz, zo een verschrikkelijke grootstad maar wel the plase to be als ge ergens anders wilt geraken het voordeel aan zo grote steden is dat ge er veeeeel eten vind. zo hebben we net voor 1.5 euro een mega hamburger met frieten gegeten, beat that MC donalds! heel lang gaan we hier niet blijven, we gaan ons een gezelliger plekje uitzoeken voor de kerstdagen door te brengen. bij deze dus aan iedereen: vrolijk kerstfeest. geniet van de fijne momenten samen, het lekkere eten en de cadootjes, wij gaan gewoon nog een beetje van elkaar genieten! Feliz Navidat!!!!!
maandag 14 december 2009
Viva Peru ?!
heyhey,
ongelofelijk, we hebben weer een verhaal om te klasseren onder `strafste momenten`!!!!
de vorige mail had ik vanuit Porto Maldonado gestuurd en daar gingen we dus een bus nemen tot Cuzco. dat zo ongeveer 12u duren. boh, goed vertrokken (bijna op tijd) om 8 uur savonds passeren we zo een bergdorpje waar alles stil staat. blijkbaar is er een staking verderop en kan niemand meer door. Maar hier is het niet van trug te draaien en een zijweg te pakken, er is hier 1 weg en daar met ge het mee doen. ok, even wachten dus tot alles ontruimt is, we konden ondertussen gaan eten maar na een paar uur bleek dat we niet voor de ochtend zouden kunnen vertrekken. Dus maar gaan slapen in de bus. `S morgens 6 uur konden we precies weer door, welgeteld voor 2 km want toen bleek dat we finaal vast zaten. `ze `willen een dam bouwen voor electriciteit en daarvoor moesen `ze `een volledig dorp onder water zetten en da dorp had nu de weg geblokkeerd met bomen en hopen zand. na een tijd bleek dat de enigste manier om niet 3 dagen vast te zitten is om al de koffers te pakken en een paar km wandelen tot aan de andere kant van de manifestatie en daar een bus nemen die zou kunnen terug draaien. Even kleine nota: het is hier regenseisoen ondertussen dus we zitten al een ganse week met gietende regen! de bergtocht viel nog mee tot op het moment dat we in de zone kwamen waar de politie traangasbommen had gegooid, heel fijn is dat! Ge begind niet alleen instant te wenen maar ge krijgt ook nog eens geen lucht meer, per chance dan nu dat het regende, dan was het gas snel neergedrdukt. Alle, wij kletsnat en met 20 kg op onze rug verder. En toen kwamen we aan `het front`en er stonden zo`n 60 gewapende politiemannen klaar en juist opt moment da wij achter hun staan gaan die mannen in actie treden om het volk te verdrijven. Geloof me, als ge langs ene staat die zijn mitrajet klaar houd, piept ge wel even hoor! maar ik denk dat onze positie (ACHTER de flikken) een van de beste plaatsen was! Maar -godzeidank- is er op dat moment niet geschoten, niet geknuppeld geweest en toen we de kans zagen zijn we tussen al het volk doorgeglipt om dan eindelijk veilig aan de andere kant te komen waar een bus klaarstond om de weg naar Cusco te vervolgen. Dit alles gebeurde voor 10 uur smorgens! En dan zou ge denken dat het daarbij gebleven zou zijn? guess again! Na een uur rijden bleek de weg versperd te zijn door gevallen stenen, maar dat was binnen het half uur opgelost, een beetje verder waren er werken aan de weg en die pummels sluiten de boel af voor een paar uur. ( nogmaals, hier is maar 1 smaale bergweg, als ge vast zit zit ge vast!) om vervolgens panne te krijgen, iets met de olie, dat ook wel was opgelost binnen het uur maar dat daar hadden ze beter wat meer tijd voor genomen want plots om 7 uur savonds kwam de rook de bus binnen , waren we allemaal lichtjes aant sterven aan een koolstofvrgifteging en was de bus finaal ´gabro` geen paniek, nog maar eens, boven in de bergen, steenkoud een nacht wachten tot er een ander bus vanuit Cusco ons zou komen oppikken. Dit gebeurde rond 2 uur snachts maar ze hadden iks anders gevonden dan een minubusje op te sturen waar we dus met 40 man in moesten. op een of andre manier is dat dan wel gelukt en konden we het laatste stuk met een paar kotsende kinderen langs ons tot in Cuzco afmaken. dit was dus 40 uur om een klein 800 km af te leggen. VIVA PERU!!!
goed, Cuzco is een vreselijk toeristische stad want hier bevind zich de lost citty of de Inca´s, de MachuPicchu. jammer genoeg is dit belachelijk duur en kunnen we ons niet veroorloven om dit te bezoeken. zeer spijtig, want het zou een zeer speciale plek zijn. dus we zijn hier nu sinds gisteren, we lopen een beetje rond in het stadje zelf. Alles is hier vreselijk duur, er vallen u de hele tijd mensen lastig die massages verkopen, er zijn dure restaurants en winkels waar ge met de visakaart kunt betalen, niet dus echt de plek waar we naar op zoek waren. Maar buiten dit alles is het het prachtige stad met nog een paar oude inca-muren en veel coloniale gebouwen, veel pleintjes waar de lokale bevolking zich in de zon komt opwarmen en de kleine kinders je schoenen willen komen poetsen. We zitten hier ondertussen wel op 3500 m hoog en het is buiten de middaguren steenkoud ( een beetje het gevoel alsof ge op skievakantie zijt) dus we hebben onze dikke sokken aan en we moeten om de paar uur coca-thee drinken of cocablaren kauwen (wat we nog niet gedaan hebben) om genoeg zuurstof te krijgen. Het fijne aan deze kou vind ik ( toon vind de kou gewoon vies kak!) dat er lekkere dikke alpaca-wollen dekens zijn, zaaaaalig. We hebben dan ook, na weer enkele dagen zonder bed, heerlijk geslapen!
tot zo ver ons avontuur in Peru. Wehebben ons dernet een busticet richtig Lake Tikkitakka gekocht en daar steken we al de grens over naar Bolivie, daar is de zelfde berg-volkeren cultuur maar alles is nog een stuk goedkoper. Jammer dat we niet meer van Peru gaan zien maar de dingen die we hier wouden zien zijn allemaal heel toeristisch en veel te duur. dus vanaf morgen hebben we alle tijd om op ons gemak verder de bergen in te trekken en hopelijk de ECHTE mensen te leren kennen! goede vooruitzichten dus!!!! ah, en Saartje: de Inca Kola is inderdaad echt superlekker!
ongelofelijk, we hebben weer een verhaal om te klasseren onder `strafste momenten`!!!!
de vorige mail had ik vanuit Porto Maldonado gestuurd en daar gingen we dus een bus nemen tot Cuzco. dat zo ongeveer 12u duren. boh, goed vertrokken (bijna op tijd) om 8 uur savonds passeren we zo een bergdorpje waar alles stil staat. blijkbaar is er een staking verderop en kan niemand meer door. Maar hier is het niet van trug te draaien en een zijweg te pakken, er is hier 1 weg en daar met ge het mee doen. ok, even wachten dus tot alles ontruimt is, we konden ondertussen gaan eten maar na een paar uur bleek dat we niet voor de ochtend zouden kunnen vertrekken. Dus maar gaan slapen in de bus. `S morgens 6 uur konden we precies weer door, welgeteld voor 2 km want toen bleek dat we finaal vast zaten. `ze `willen een dam bouwen voor electriciteit en daarvoor moesen `ze `een volledig dorp onder water zetten en da dorp had nu de weg geblokkeerd met bomen en hopen zand. na een tijd bleek dat de enigste manier om niet 3 dagen vast te zitten is om al de koffers te pakken en een paar km wandelen tot aan de andere kant van de manifestatie en daar een bus nemen die zou kunnen terug draaien. Even kleine nota: het is hier regenseisoen ondertussen dus we zitten al een ganse week met gietende regen! de bergtocht viel nog mee tot op het moment dat we in de zone kwamen waar de politie traangasbommen had gegooid, heel fijn is dat! Ge begind niet alleen instant te wenen maar ge krijgt ook nog eens geen lucht meer, per chance dan nu dat het regende, dan was het gas snel neergedrdukt. Alle, wij kletsnat en met 20 kg op onze rug verder. En toen kwamen we aan `het front`en er stonden zo`n 60 gewapende politiemannen klaar en juist opt moment da wij achter hun staan gaan die mannen in actie treden om het volk te verdrijven. Geloof me, als ge langs ene staat die zijn mitrajet klaar houd, piept ge wel even hoor! maar ik denk dat onze positie (ACHTER de flikken) een van de beste plaatsen was! Maar -godzeidank- is er op dat moment niet geschoten, niet geknuppeld geweest en toen we de kans zagen zijn we tussen al het volk doorgeglipt om dan eindelijk veilig aan de andere kant te komen waar een bus klaarstond om de weg naar Cusco te vervolgen. Dit alles gebeurde voor 10 uur smorgens! En dan zou ge denken dat het daarbij gebleven zou zijn? guess again! Na een uur rijden bleek de weg versperd te zijn door gevallen stenen, maar dat was binnen het half uur opgelost, een beetje verder waren er werken aan de weg en die pummels sluiten de boel af voor een paar uur. ( nogmaals, hier is maar 1 smaale bergweg, als ge vast zit zit ge vast!) om vervolgens panne te krijgen, iets met de olie, dat ook wel was opgelost binnen het uur maar dat daar hadden ze beter wat meer tijd voor genomen want plots om 7 uur savonds kwam de rook de bus binnen , waren we allemaal lichtjes aant sterven aan een koolstofvrgifteging en was de bus finaal ´gabro` geen paniek, nog maar eens, boven in de bergen, steenkoud een nacht wachten tot er een ander bus vanuit Cusco ons zou komen oppikken. Dit gebeurde rond 2 uur snachts maar ze hadden iks anders gevonden dan een minubusje op te sturen waar we dus met 40 man in moesten. op een of andre manier is dat dan wel gelukt en konden we het laatste stuk met een paar kotsende kinderen langs ons tot in Cuzco afmaken. dit was dus 40 uur om een klein 800 km af te leggen. VIVA PERU!!!
goed, Cuzco is een vreselijk toeristische stad want hier bevind zich de lost citty of de Inca´s, de MachuPicchu. jammer genoeg is dit belachelijk duur en kunnen we ons niet veroorloven om dit te bezoeken. zeer spijtig, want het zou een zeer speciale plek zijn. dus we zijn hier nu sinds gisteren, we lopen een beetje rond in het stadje zelf. Alles is hier vreselijk duur, er vallen u de hele tijd mensen lastig die massages verkopen, er zijn dure restaurants en winkels waar ge met de visakaart kunt betalen, niet dus echt de plek waar we naar op zoek waren. Maar buiten dit alles is het het prachtige stad met nog een paar oude inca-muren en veel coloniale gebouwen, veel pleintjes waar de lokale bevolking zich in de zon komt opwarmen en de kleine kinders je schoenen willen komen poetsen. We zitten hier ondertussen wel op 3500 m hoog en het is buiten de middaguren steenkoud ( een beetje het gevoel alsof ge op skievakantie zijt) dus we hebben onze dikke sokken aan en we moeten om de paar uur coca-thee drinken of cocablaren kauwen (wat we nog niet gedaan hebben) om genoeg zuurstof te krijgen. Het fijne aan deze kou vind ik ( toon vind de kou gewoon vies kak!) dat er lekkere dikke alpaca-wollen dekens zijn, zaaaaalig. We hebben dan ook, na weer enkele dagen zonder bed, heerlijk geslapen!
tot zo ver ons avontuur in Peru. Wehebben ons dernet een busticet richtig Lake Tikkitakka gekocht en daar steken we al de grens over naar Bolivie, daar is de zelfde berg-volkeren cultuur maar alles is nog een stuk goedkoper. Jammer dat we niet meer van Peru gaan zien maar de dingen die we hier wouden zien zijn allemaal heel toeristisch en veel te duur. dus vanaf morgen hebben we alle tijd om op ons gemak verder de bergen in te trekken en hopelijk de ECHTE mensen te leren kennen! goede vooruitzichten dus!!!! ah, en Saartje: de Inca Kola is inderdaad echt superlekker!
vrijdag 11 december 2009
crossing the border
hallo Belgen!
test test, dit is een eertste berichtje vanuit Peru! we zijn hier gisteren toegekomen. maar laat me beginnen met een korte samenvattig van onze Braziliaanse indrukken:
- rijst en bonen, bonen en rijst (niet dat dat voorlopig gaat veranderen)
- veel te krappe sjortjes, open bloesjes, en veeeeel tatoes
- mieren, ongelofelijk veel mieren, en bijten dat die basterds doen!
- je auto volsteken met boom-boxen en dan langs de kant van de straat gaan staan en een feestje houden.
- pooltafels in elk mini- cafeetje, en overal verschillende regenls!
- over het algemeen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) zijn de brazilianen (naar onze mening , tegenargumenten zijn welkom) maar een omhooggevallen, onrespectvol, geen grenzenkennend, dik volk.
- vreselijk duur land, echt europese prijzen
- prachtige natuur, vooral de noordelijke helft
- muziek muziek muziek, altij, overal en vooral heel luid!
mmm, mischien klinkt het voorbijgaande niet zo positief. allesinds, we hebben een goede tijd gehad hier met leuke en minder leuke mommenten. maar we zijn heel blij dat we nieuwe culturen kunnen ontdekken hier in Peru! en we hebben gisteren voor de eerste keer na meer als 2 weken in een bed geslapen, dus we hebben weer alle energie voor aan deze tocht te beginnen!
oortjes open dus voor meer nieuws!
test test, dit is een eertste berichtje vanuit Peru! we zijn hier gisteren toegekomen. maar laat me beginnen met een korte samenvattig van onze Braziliaanse indrukken:
- rijst en bonen, bonen en rijst (niet dat dat voorlopig gaat veranderen)
- veel te krappe sjortjes, open bloesjes, en veeeeel tatoes
- mieren, ongelofelijk veel mieren, en bijten dat die basterds doen!
- je auto volsteken met boom-boxen en dan langs de kant van de straat gaan staan en een feestje houden.
- pooltafels in elk mini- cafeetje, en overal verschillende regenls!
- over het algemeen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) zijn de brazilianen (naar onze mening , tegenargumenten zijn welkom) maar een omhooggevallen, onrespectvol, geen grenzenkennend, dik volk.
- vreselijk duur land, echt europese prijzen
- prachtige natuur, vooral de noordelijke helft
- muziek muziek muziek, altij, overal en vooral heel luid!
mmm, mischien klinkt het voorbijgaande niet zo positief. allesinds, we hebben een goede tijd gehad hier met leuke en minder leuke mommenten. maar we zijn heel blij dat we nieuwe culturen kunnen ontdekken hier in Peru! en we hebben gisteren voor de eerste keer na meer als 2 weken in een bed geslapen, dus we hebben weer alle energie voor aan deze tocht te beginnen!
oortjes open dus voor meer nieuws!
vrijdag 4 december 2009
Amazone-highway
hey lieve lezertjes
dat is even geleden hé, maar het was te verwachten dat in het midden van de amazone het internet niet zo rijkelijk versprijd is. Boh, we hebben dus een boot genomen van Belem tot Santarem. heel moeilijkl om de sfeer op zo een boot te schetsen. er is 1 dek waar iedereen zijn hangmat kan ophangen. dit betekend dus op de 100 beschikbare m² dat er 100 hangmatten hingen. door elkaar, onder -boven elkaar... het kli]eine plekje dat wij hadden kunnen bemachtigen werd dan al snel kleiner dor het toestomende volk. en dan snachts, aangezien we op een boot zitten, krijg je door het wiebelen wel eens een knie n je rug op beland je teen in je buur zijn neus. maar we zitten op een rivier, heel wat rustiger al een zee waardoor het hele teen-in-neus-gebeuren beperkt bleef. eten kreeg je daar op z´n gevangenis-stu]yle. een aluminium borje dat door een luikje wordt geschoven en dan de toiletten, oh meu Deus! een hokje zo groot als de pot zelf met daarboven een douchekop. ( wel handig voor de gene die deze 2 activiteiten willen combineren) maar Brazilianen gooien hhun papier in een vuilbakte dat bij deze dus ook onder de douchestraal stond en bij gevolg de vloer dus niet zo proper bleef. toon heeft geweigerd om 3 dagen lang zich in deze ruimte te begeven! de dag breng je door door wat n je hanmat te snoezen, naar de groene muren van het oerwoud te staren,dolfijnen proberen te lokkaliseren, een beetje met je buur babbelen ( meer Toon zijn bezigheid aangezien mij de portugueese taal nog altijd ontbreekt), wat lezen of kijken naar kleine kindjes die in een kanootje vanuit de bos ( waar ze ergens zulle wonen zeker?!) naar de boot pedelden, in de hoop dat iemand kleren of eten gooide, wat ook wel gebeurde. kindjes die veel lef hadden grepen zich vast aan aan onze boot en kwamen aan boort om zelf gevangen garnaaltjes te verkopen. het klinkt gek, maar je echt vervelen doe je daar niet.
aangekomen in Santarem hebben we meteen een bus genomen naar alter do Chao, een klein toerischtisch dorpje een een stukje rivier en meer met de bijnaam ´caraiben vd amazone´ best wel duur om hier een kamertje te vinden maar wat een heerlijke plek! een beetje koken, strand hangen of rondkuieren, en toon kn zijn argitectural hartje ophalen want hier zat een studente argitectuur die een project moest afkrijgen en toon dus nachten lang maquetjes heeft kunnen knutselen. we hebben ook een uitsapje gemaakt naar Floresta Tapajo, een beschemd natuurgebied ( gewoon stukje oerwoud) met een paar communities die daar leven. dit was een prachtige plek maar na 1 nacht werd ik echt compleet zot van de zandvlooien en zijn we op een kano midden in de nacht terug gevaren naar Alter do chao. hier hebben we dan weer een paar dagen vertoeft maar toen bleek dat Toon 1 van zijn jongleer-atributen in de bos was vergeten, bij deze zijn we dus terug naar daar verhuist. we konden opnieuw bij Consi ( superlief onmatje) en haar gezin verblijven. alle ja, hiermaa bedoel ik dat we onze hangmat buiten konden hangen en mochten meeeten met de familie. deze keer beviel me deze plek precies beter ( Toon vond het de vorige keer al prima) en bij deze zijn we dan daar een week blijven plakken. als we 10 min wandelden kwamen we aan een idilisch riviertje waar we elke dag zijn gaan zwemmen ( tussen de piranjas!) We zijn ook een dag met een gezinnetje gaan vissen en toon ging na schooltijd met de kinderen van ´het dorpje´wat jongleren. En dan zijn we vervolgens weer naar Santarem gegaan waar we een volgende boot genomen hebben tot waar we nu zijn, Manaus. de boot was iets nieuwer, de badkamertjes een heel stuk properder maar het was er even veel geprop en toon had en stamper langs em liggen, ik ne knuffelaar ( daar kunt ge u wel iets bij voorstellen nie?) in de haven zijn we deze morgen meteen van boot gewisseld en vanavond vertrekken we opnieuw voor 4 dagen tot in Porto Velho. dan zitten we bija in Peru, en dat word tijd want Brazilie is echt reselijk duur! zo, dat waren de avonturen van de voorbije weken. dan rest me nog 1 ding te zeggen : HAPPY BIRTHDAY TINE!!!!!!
tot de volgende!
dat is even geleden hé, maar het was te verwachten dat in het midden van de amazone het internet niet zo rijkelijk versprijd is. Boh, we hebben dus een boot genomen van Belem tot Santarem. heel moeilijkl om de sfeer op zo een boot te schetsen. er is 1 dek waar iedereen zijn hangmat kan ophangen. dit betekend dus op de 100 beschikbare m² dat er 100 hangmatten hingen. door elkaar, onder -boven elkaar... het kli]eine plekje dat wij hadden kunnen bemachtigen werd dan al snel kleiner dor het toestomende volk. en dan snachts, aangezien we op een boot zitten, krijg je door het wiebelen wel eens een knie n je rug op beland je teen in je buur zijn neus. maar we zitten op een rivier, heel wat rustiger al een zee waardoor het hele teen-in-neus-gebeuren beperkt bleef. eten kreeg je daar op z´n gevangenis-stu]yle. een aluminium borje dat door een luikje wordt geschoven en dan de toiletten, oh meu Deus! een hokje zo groot als de pot zelf met daarboven een douchekop. ( wel handig voor de gene die deze 2 activiteiten willen combineren) maar Brazilianen gooien hhun papier in een vuilbakte dat bij deze dus ook onder de douchestraal stond en bij gevolg de vloer dus niet zo proper bleef. toon heeft geweigerd om 3 dagen lang zich in deze ruimte te begeven! de dag breng je door door wat n je hanmat te snoezen, naar de groene muren van het oerwoud te staren,dolfijnen proberen te lokkaliseren, een beetje met je buur babbelen ( meer Toon zijn bezigheid aangezien mij de portugueese taal nog altijd ontbreekt), wat lezen of kijken naar kleine kindjes die in een kanootje vanuit de bos ( waar ze ergens zulle wonen zeker?!) naar de boot pedelden, in de hoop dat iemand kleren of eten gooide, wat ook wel gebeurde. kindjes die veel lef hadden grepen zich vast aan aan onze boot en kwamen aan boort om zelf gevangen garnaaltjes te verkopen. het klinkt gek, maar je echt vervelen doe je daar niet.
aangekomen in Santarem hebben we meteen een bus genomen naar alter do Chao, een klein toerischtisch dorpje een een stukje rivier en meer met de bijnaam ´caraiben vd amazone´ best wel duur om hier een kamertje te vinden maar wat een heerlijke plek! een beetje koken, strand hangen of rondkuieren, en toon kn zijn argitectural hartje ophalen want hier zat een studente argitectuur die een project moest afkrijgen en toon dus nachten lang maquetjes heeft kunnen knutselen. we hebben ook een uitsapje gemaakt naar Floresta Tapajo, een beschemd natuurgebied ( gewoon stukje oerwoud) met een paar communities die daar leven. dit was een prachtige plek maar na 1 nacht werd ik echt compleet zot van de zandvlooien en zijn we op een kano midden in de nacht terug gevaren naar Alter do chao. hier hebben we dan weer een paar dagen vertoeft maar toen bleek dat Toon 1 van zijn jongleer-atributen in de bos was vergeten, bij deze zijn we dus terug naar daar verhuist. we konden opnieuw bij Consi ( superlief onmatje) en haar gezin verblijven. alle ja, hiermaa bedoel ik dat we onze hangmat buiten konden hangen en mochten meeeten met de familie. deze keer beviel me deze plek precies beter ( Toon vond het de vorige keer al prima) en bij deze zijn we dan daar een week blijven plakken. als we 10 min wandelden kwamen we aan een idilisch riviertje waar we elke dag zijn gaan zwemmen ( tussen de piranjas!) We zijn ook een dag met een gezinnetje gaan vissen en toon ging na schooltijd met de kinderen van ´het dorpje´wat jongleren. En dan zijn we vervolgens weer naar Santarem gegaan waar we een volgende boot genomen hebben tot waar we nu zijn, Manaus. de boot was iets nieuwer, de badkamertjes een heel stuk properder maar het was er even veel geprop en toon had en stamper langs em liggen, ik ne knuffelaar ( daar kunt ge u wel iets bij voorstellen nie?) in de haven zijn we deze morgen meteen van boot gewisseld en vanavond vertrekken we opnieuw voor 4 dagen tot in Porto Velho. dan zitten we bija in Peru, en dat word tijd want Brazilie is echt reselijk duur! zo, dat waren de avonturen van de voorbije weken. dan rest me nog 1 ding te zeggen : HAPPY BIRTHDAY TINE!!!!!!
tot de volgende!
donderdag 12 november 2009
tranquille
Bom dia,
we hebben er net 2 ongelofelijk zalige weken opzitten. laat me beginnen bij het begin. aangekomen in Belem hebben na slaapplaats te gaan zoeken wat rondgemodderd in de stad. heeft hier veel weg van Brussel... allesinds, we zijn een soort dierentuin gaan bezoeken, zo met kooi-beesten maar ook capibaras en luiaardjes vrij loslopend in het park. awel, en daar is zo iets ongelofelijks gebeurt. we waren al een half uur aan´t zoeken in de bomen of we die ,luiaard niet zagen maar vonden niks. we zijn toen aan de parkwachter gaan vragen waar we moesten zoeken, maar ook hij vond er geeneen. die kerel zag blijkbaar de ontgoogeling op onze gezichten want toen zei hij dat em wel iets speciaals had. en hij nam ons mee naar ´achter de schermen´waar we met een dierenverzorgster meemochten. zij had in de kliniek een doos staan met 3 baby-luiaardjes. zoooo lief, en ze pakte der een op en ze waren heel nieuwsgierig en ik heb ´neuzeneuze´gedaan en de tranen liepen bijna van ons gezicht af, zo bijzonder was dit. die mevrouw zag dat we genoten en toen nam ze ons ook nog mee naar een paar ander kooitjes waar zieke of gestreste beestjes zaten en daar was een baby-pantertje en ook zij was heel nieuwsgierig en speels, en zoooo schattig. met deze heb ik toch maar niet ´neuzeneuze´gedaan maar wat een prachtfotos hebben we! Zo blank zijn heeft toch ook af en toe voordelen, want je mag niet zomaar de achterkant van een dierentuin binnenwandelen.
boh, de dag erop hebben we een boot genomen naar Ilja de Marajo. voor degene die niet meer kunnen volgen, we zitten nu helemaal in het noorden van Brazilie. op dit eiland ( zo groot als zwitserland) zijn maar 4 dorpjes, de rest is wat moerasachtig. op de boot daarnaartoe leerde Toon ne ´lokal´ kennen die ons wel een goed slaapplaats zou bezorgen. Samen met Marcel ( zwitser die we haddden ontmoet) aangekomen in Salvaterra, een van de dorpjes, leek het echt of we opt einde van de wereld zaten, zo stil en verlaten ( beeld u lege donkere straatjes in met een paar honden, alleen een voorbij rollende strobaal ontbrak) en toen moesten we nog 100 meter over een strqand wandelen tot in een huisje, daar eerst 20 min in de donker gewacht tot de eigenaar zich liet zien, en dat allemaal om 8 uur savonds. begrijpelijk dat ik niet zo op mijn gemak was hé. maar eens in de kamer en na een lekkere pizza was alles OK. we zitten hier super goedkoop, aan de rand van de Rio de Amazone ( dus zoet water om te zwemmen, jippie!) en het dorpje geeft zo een heerlijke rustige gemoedelijke sfeer dat we niets anders konden doen dan verliefd worden op deze plek. ons hangmatje in de schaduw, boottochtje op een smal zijriviertje in het midden van de jungle, lekker eten, cajunoten maken en wat rondkuieren. het koppel die de kamer verhuurd zijn ongelofelijk toffe mensen en na 9 dagen deed het dan ook weer pijn om afscheid te nemen. maar we hebben hopen cadootjes meegekregen, alleen de opgezetten piranja heeft Toon ginds moeten laten, is niet zo gemakkelijk in een rugzak. vandaag zijn we dan toch maar vertrokken en nu zitten we weer voor een nachtje in Belem. morgen nemen we hier de boot die heel de Amazone afreist. dat gaat een heel avontuur zijn!
we hebben er net 2 ongelofelijk zalige weken opzitten. laat me beginnen bij het begin. aangekomen in Belem hebben na slaapplaats te gaan zoeken wat rondgemodderd in de stad. heeft hier veel weg van Brussel... allesinds, we zijn een soort dierentuin gaan bezoeken, zo met kooi-beesten maar ook capibaras en luiaardjes vrij loslopend in het park. awel, en daar is zo iets ongelofelijks gebeurt. we waren al een half uur aan´t zoeken in de bomen of we die ,luiaard niet zagen maar vonden niks. we zijn toen aan de parkwachter gaan vragen waar we moesten zoeken, maar ook hij vond er geeneen. die kerel zag blijkbaar de ontgoogeling op onze gezichten want toen zei hij dat em wel iets speciaals had. en hij nam ons mee naar ´achter de schermen´waar we met een dierenverzorgster meemochten. zij had in de kliniek een doos staan met 3 baby-luiaardjes. zoooo lief, en ze pakte der een op en ze waren heel nieuwsgierig en ik heb ´neuzeneuze´gedaan en de tranen liepen bijna van ons gezicht af, zo bijzonder was dit. die mevrouw zag dat we genoten en toen nam ze ons ook nog mee naar een paar ander kooitjes waar zieke of gestreste beestjes zaten en daar was een baby-pantertje en ook zij was heel nieuwsgierig en speels, en zoooo schattig. met deze heb ik toch maar niet ´neuzeneuze´gedaan maar wat een prachtfotos hebben we! Zo blank zijn heeft toch ook af en toe voordelen, want je mag niet zomaar de achterkant van een dierentuin binnenwandelen.
boh, de dag erop hebben we een boot genomen naar Ilja de Marajo. voor degene die niet meer kunnen volgen, we zitten nu helemaal in het noorden van Brazilie. op dit eiland ( zo groot als zwitserland) zijn maar 4 dorpjes, de rest is wat moerasachtig. op de boot daarnaartoe leerde Toon ne ´lokal´ kennen die ons wel een goed slaapplaats zou bezorgen. Samen met Marcel ( zwitser die we haddden ontmoet) aangekomen in Salvaterra, een van de dorpjes, leek het echt of we opt einde van de wereld zaten, zo stil en verlaten ( beeld u lege donkere straatjes in met een paar honden, alleen een voorbij rollende strobaal ontbrak) en toen moesten we nog 100 meter over een strqand wandelen tot in een huisje, daar eerst 20 min in de donker gewacht tot de eigenaar zich liet zien, en dat allemaal om 8 uur savonds. begrijpelijk dat ik niet zo op mijn gemak was hé. maar eens in de kamer en na een lekkere pizza was alles OK. we zitten hier super goedkoop, aan de rand van de Rio de Amazone ( dus zoet water om te zwemmen, jippie!) en het dorpje geeft zo een heerlijke rustige gemoedelijke sfeer dat we niets anders konden doen dan verliefd worden op deze plek. ons hangmatje in de schaduw, boottochtje op een smal zijriviertje in het midden van de jungle, lekker eten, cajunoten maken en wat rondkuieren. het koppel die de kamer verhuurd zijn ongelofelijk toffe mensen en na 9 dagen deed het dan ook weer pijn om afscheid te nemen. maar we hebben hopen cadootjes meegekregen, alleen de opgezetten piranja heeft Toon ginds moeten laten, is niet zo gemakkelijk in een rugzak. vandaag zijn we dan toch maar vertrokken en nu zitten we weer voor een nachtje in Belem. morgen nemen we hier de boot die heel de Amazone afreist. dat gaat een heel avontuur zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)
