Brrrrrrrrrrr,
voor de eerste keer kunnen we zeggen dat we niet warmer dan jullie zitten! hier in het andes-gebergte is het, buiten de middaguren, echt zo vreselijk koud! en wij hebben gene dikke winterjas hoor!
het volgende gaat ge gewoon niet geloven! onze bus die Cuzco uitreed vertrok savonds om 10 , we zouden smorgens in Puno aankomen waar we meteen een verbinding met de zelfde maatschapij zouden hebben tot in Coppacabanna, wat al Bolivie is. na 3 uur rijden, het is pikkedonker en ijskoud beslist er een vrachtwagen, 5 voertuigen voor ons, zijn lading over de weg te gooien, bij wijze van een nieuwe staking. en weeral, we staan muurvast, we kunnen geen kant meer op. dit kan toch niet waar zijn hè! WHAT THE HELL IS WRONG WHIT THIS COUNTRY!!!!!!! er zit niks anders op dan te wachten op zonlicht en we proberen ons zo warm mogelijk te houden. wat wel ongelofelijk was, de sterrenhemel, dit hadden we echt nog nooit gezien, nu ja, we hebben ook nog nooit in het midden van de nacht op een verlaten bergweg op 3500 m gezeten. toen om 6 uur de zon opkwam was het weer een hele volksverhuis, iedereen met zijn koffers naar de andere kant van de blokade waar we per chance een bus vonden die wou terug draaien. dit was geen bus van onze maatschappij waardoor we opnieuw moesten betalen, wat voor ons nogal een probleem was aangezien we gedropt zouden worden in Bolivie en dus 0,0 peruviaans geld meer hadden per chance ne hollander tegen het lijf gelopen die ons dat wel even wou betalen anders zaten we nu nog vast op die berg! aangekomen in Puno ( onze aansluitende bus was ondertussen ook al lang ribedebie) zijn we naar het kantoor gegaan van onze maatschappij om ons geld terug te vragen aangezien we andere onkosten hebben moeten maken om er te geraken. dit was natuurlijk niet vanzelfsprekend waardoor we er de politie hebben bijgehaald ( op aanraden van ne local) en bij dees mannen nog een paar uur hebben kunnen wachten en discuteren. uiteindelijk hebben we elk 10 solares terug gekregen, wat zo`n 3euro is,. maar het is het principe wat teld hè.
goed, dan eindelijk Bolivie in, we hebben onze portie Peru dubbel en dik gehad!
Coppacabanna is een klein dorp aan het meer Titticacca. vrij toeristisch, al is het maar voor de andere bolivianen. we merken meteen dat we hier in een heel arm land zijn want onze hotelkamer ( niet heel chiek natuurlijk maar toch met eigen badkamer) kost ons maar 4 euro en lang het meer kunnen we in kleine stalletjes forel gaan eten voor een eurootje. hier wouden we even bekomen van de voorbije week we hebben een dag rondgeslenterd, lokale lekkernijen op de markt geprobeerd ( een soort mega-popcorn voor geen geld) We zijn ook een dag met een boot naar een eilandje geweest waar we een prachtige trekking hebben gedaan tot aan een paar ruiines. hier passeerden we een paar van die audentieke dorpjes. oooh, wat hou ik van -naar houtvuur en geitenkeutels-riekende dorpjes! hier en daar zelf een plekje sneeuw. En het uitzicht dan vanop de bergen. waaaaauw!
Door de kou had ik wel niet door dat ik heel hard aan het verbranden was, wat ik me nu al 2 dagen aan`t beklagen ben. Deze morgen zijn we dan vertrokken uit Coppacabana, en zijn nu in La Paz, zo een verschrikkelijke grootstad maar wel the plase to be als ge ergens anders wilt geraken het voordeel aan zo grote steden is dat ge er veeeeel eten vind. zo hebben we net voor 1.5 euro een mega hamburger met frieten gegeten, beat that MC donalds! heel lang gaan we hier niet blijven, we gaan ons een gezelliger plekje uitzoeken voor de kerstdagen door te brengen. bij deze dus aan iedereen: vrolijk kerstfeest. geniet van de fijne momenten samen, het lekkere eten en de cadootjes, wij gaan gewoon nog een beetje van elkaar genieten! Feliz Navidat!!!!!
zondag 20 december 2009
maandag 14 december 2009
Viva Peru ?!
heyhey,
ongelofelijk, we hebben weer een verhaal om te klasseren onder `strafste momenten`!!!!
de vorige mail had ik vanuit Porto Maldonado gestuurd en daar gingen we dus een bus nemen tot Cuzco. dat zo ongeveer 12u duren. boh, goed vertrokken (bijna op tijd) om 8 uur savonds passeren we zo een bergdorpje waar alles stil staat. blijkbaar is er een staking verderop en kan niemand meer door. Maar hier is het niet van trug te draaien en een zijweg te pakken, er is hier 1 weg en daar met ge het mee doen. ok, even wachten dus tot alles ontruimt is, we konden ondertussen gaan eten maar na een paar uur bleek dat we niet voor de ochtend zouden kunnen vertrekken. Dus maar gaan slapen in de bus. `S morgens 6 uur konden we precies weer door, welgeteld voor 2 km want toen bleek dat we finaal vast zaten. `ze `willen een dam bouwen voor electriciteit en daarvoor moesen `ze `een volledig dorp onder water zetten en da dorp had nu de weg geblokkeerd met bomen en hopen zand. na een tijd bleek dat de enigste manier om niet 3 dagen vast te zitten is om al de koffers te pakken en een paar km wandelen tot aan de andere kant van de manifestatie en daar een bus nemen die zou kunnen terug draaien. Even kleine nota: het is hier regenseisoen ondertussen dus we zitten al een ganse week met gietende regen! de bergtocht viel nog mee tot op het moment dat we in de zone kwamen waar de politie traangasbommen had gegooid, heel fijn is dat! Ge begind niet alleen instant te wenen maar ge krijgt ook nog eens geen lucht meer, per chance dan nu dat het regende, dan was het gas snel neergedrdukt. Alle, wij kletsnat en met 20 kg op onze rug verder. En toen kwamen we aan `het front`en er stonden zo`n 60 gewapende politiemannen klaar en juist opt moment da wij achter hun staan gaan die mannen in actie treden om het volk te verdrijven. Geloof me, als ge langs ene staat die zijn mitrajet klaar houd, piept ge wel even hoor! maar ik denk dat onze positie (ACHTER de flikken) een van de beste plaatsen was! Maar -godzeidank- is er op dat moment niet geschoten, niet geknuppeld geweest en toen we de kans zagen zijn we tussen al het volk doorgeglipt om dan eindelijk veilig aan de andere kant te komen waar een bus klaarstond om de weg naar Cusco te vervolgen. Dit alles gebeurde voor 10 uur smorgens! En dan zou ge denken dat het daarbij gebleven zou zijn? guess again! Na een uur rijden bleek de weg versperd te zijn door gevallen stenen, maar dat was binnen het half uur opgelost, een beetje verder waren er werken aan de weg en die pummels sluiten de boel af voor een paar uur. ( nogmaals, hier is maar 1 smaale bergweg, als ge vast zit zit ge vast!) om vervolgens panne te krijgen, iets met de olie, dat ook wel was opgelost binnen het uur maar dat daar hadden ze beter wat meer tijd voor genomen want plots om 7 uur savonds kwam de rook de bus binnen , waren we allemaal lichtjes aant sterven aan een koolstofvrgifteging en was de bus finaal ´gabro` geen paniek, nog maar eens, boven in de bergen, steenkoud een nacht wachten tot er een ander bus vanuit Cusco ons zou komen oppikken. Dit gebeurde rond 2 uur snachts maar ze hadden iks anders gevonden dan een minubusje op te sturen waar we dus met 40 man in moesten. op een of andre manier is dat dan wel gelukt en konden we het laatste stuk met een paar kotsende kinderen langs ons tot in Cuzco afmaken. dit was dus 40 uur om een klein 800 km af te leggen. VIVA PERU!!!
goed, Cuzco is een vreselijk toeristische stad want hier bevind zich de lost citty of de Inca´s, de MachuPicchu. jammer genoeg is dit belachelijk duur en kunnen we ons niet veroorloven om dit te bezoeken. zeer spijtig, want het zou een zeer speciale plek zijn. dus we zijn hier nu sinds gisteren, we lopen een beetje rond in het stadje zelf. Alles is hier vreselijk duur, er vallen u de hele tijd mensen lastig die massages verkopen, er zijn dure restaurants en winkels waar ge met de visakaart kunt betalen, niet dus echt de plek waar we naar op zoek waren. Maar buiten dit alles is het het prachtige stad met nog een paar oude inca-muren en veel coloniale gebouwen, veel pleintjes waar de lokale bevolking zich in de zon komt opwarmen en de kleine kinders je schoenen willen komen poetsen. We zitten hier ondertussen wel op 3500 m hoog en het is buiten de middaguren steenkoud ( een beetje het gevoel alsof ge op skievakantie zijt) dus we hebben onze dikke sokken aan en we moeten om de paar uur coca-thee drinken of cocablaren kauwen (wat we nog niet gedaan hebben) om genoeg zuurstof te krijgen. Het fijne aan deze kou vind ik ( toon vind de kou gewoon vies kak!) dat er lekkere dikke alpaca-wollen dekens zijn, zaaaaalig. We hebben dan ook, na weer enkele dagen zonder bed, heerlijk geslapen!
tot zo ver ons avontuur in Peru. Wehebben ons dernet een busticet richtig Lake Tikkitakka gekocht en daar steken we al de grens over naar Bolivie, daar is de zelfde berg-volkeren cultuur maar alles is nog een stuk goedkoper. Jammer dat we niet meer van Peru gaan zien maar de dingen die we hier wouden zien zijn allemaal heel toeristisch en veel te duur. dus vanaf morgen hebben we alle tijd om op ons gemak verder de bergen in te trekken en hopelijk de ECHTE mensen te leren kennen! goede vooruitzichten dus!!!! ah, en Saartje: de Inca Kola is inderdaad echt superlekker!
ongelofelijk, we hebben weer een verhaal om te klasseren onder `strafste momenten`!!!!
de vorige mail had ik vanuit Porto Maldonado gestuurd en daar gingen we dus een bus nemen tot Cuzco. dat zo ongeveer 12u duren. boh, goed vertrokken (bijna op tijd) om 8 uur savonds passeren we zo een bergdorpje waar alles stil staat. blijkbaar is er een staking verderop en kan niemand meer door. Maar hier is het niet van trug te draaien en een zijweg te pakken, er is hier 1 weg en daar met ge het mee doen. ok, even wachten dus tot alles ontruimt is, we konden ondertussen gaan eten maar na een paar uur bleek dat we niet voor de ochtend zouden kunnen vertrekken. Dus maar gaan slapen in de bus. `S morgens 6 uur konden we precies weer door, welgeteld voor 2 km want toen bleek dat we finaal vast zaten. `ze `willen een dam bouwen voor electriciteit en daarvoor moesen `ze `een volledig dorp onder water zetten en da dorp had nu de weg geblokkeerd met bomen en hopen zand. na een tijd bleek dat de enigste manier om niet 3 dagen vast te zitten is om al de koffers te pakken en een paar km wandelen tot aan de andere kant van de manifestatie en daar een bus nemen die zou kunnen terug draaien. Even kleine nota: het is hier regenseisoen ondertussen dus we zitten al een ganse week met gietende regen! de bergtocht viel nog mee tot op het moment dat we in de zone kwamen waar de politie traangasbommen had gegooid, heel fijn is dat! Ge begind niet alleen instant te wenen maar ge krijgt ook nog eens geen lucht meer, per chance dan nu dat het regende, dan was het gas snel neergedrdukt. Alle, wij kletsnat en met 20 kg op onze rug verder. En toen kwamen we aan `het front`en er stonden zo`n 60 gewapende politiemannen klaar en juist opt moment da wij achter hun staan gaan die mannen in actie treden om het volk te verdrijven. Geloof me, als ge langs ene staat die zijn mitrajet klaar houd, piept ge wel even hoor! maar ik denk dat onze positie (ACHTER de flikken) een van de beste plaatsen was! Maar -godzeidank- is er op dat moment niet geschoten, niet geknuppeld geweest en toen we de kans zagen zijn we tussen al het volk doorgeglipt om dan eindelijk veilig aan de andere kant te komen waar een bus klaarstond om de weg naar Cusco te vervolgen. Dit alles gebeurde voor 10 uur smorgens! En dan zou ge denken dat het daarbij gebleven zou zijn? guess again! Na een uur rijden bleek de weg versperd te zijn door gevallen stenen, maar dat was binnen het half uur opgelost, een beetje verder waren er werken aan de weg en die pummels sluiten de boel af voor een paar uur. ( nogmaals, hier is maar 1 smaale bergweg, als ge vast zit zit ge vast!) om vervolgens panne te krijgen, iets met de olie, dat ook wel was opgelost binnen het uur maar dat daar hadden ze beter wat meer tijd voor genomen want plots om 7 uur savonds kwam de rook de bus binnen , waren we allemaal lichtjes aant sterven aan een koolstofvrgifteging en was de bus finaal ´gabro` geen paniek, nog maar eens, boven in de bergen, steenkoud een nacht wachten tot er een ander bus vanuit Cusco ons zou komen oppikken. Dit gebeurde rond 2 uur snachts maar ze hadden iks anders gevonden dan een minubusje op te sturen waar we dus met 40 man in moesten. op een of andre manier is dat dan wel gelukt en konden we het laatste stuk met een paar kotsende kinderen langs ons tot in Cuzco afmaken. dit was dus 40 uur om een klein 800 km af te leggen. VIVA PERU!!!
goed, Cuzco is een vreselijk toeristische stad want hier bevind zich de lost citty of de Inca´s, de MachuPicchu. jammer genoeg is dit belachelijk duur en kunnen we ons niet veroorloven om dit te bezoeken. zeer spijtig, want het zou een zeer speciale plek zijn. dus we zijn hier nu sinds gisteren, we lopen een beetje rond in het stadje zelf. Alles is hier vreselijk duur, er vallen u de hele tijd mensen lastig die massages verkopen, er zijn dure restaurants en winkels waar ge met de visakaart kunt betalen, niet dus echt de plek waar we naar op zoek waren. Maar buiten dit alles is het het prachtige stad met nog een paar oude inca-muren en veel coloniale gebouwen, veel pleintjes waar de lokale bevolking zich in de zon komt opwarmen en de kleine kinders je schoenen willen komen poetsen. We zitten hier ondertussen wel op 3500 m hoog en het is buiten de middaguren steenkoud ( een beetje het gevoel alsof ge op skievakantie zijt) dus we hebben onze dikke sokken aan en we moeten om de paar uur coca-thee drinken of cocablaren kauwen (wat we nog niet gedaan hebben) om genoeg zuurstof te krijgen. Het fijne aan deze kou vind ik ( toon vind de kou gewoon vies kak!) dat er lekkere dikke alpaca-wollen dekens zijn, zaaaaalig. We hebben dan ook, na weer enkele dagen zonder bed, heerlijk geslapen!
tot zo ver ons avontuur in Peru. Wehebben ons dernet een busticet richtig Lake Tikkitakka gekocht en daar steken we al de grens over naar Bolivie, daar is de zelfde berg-volkeren cultuur maar alles is nog een stuk goedkoper. Jammer dat we niet meer van Peru gaan zien maar de dingen die we hier wouden zien zijn allemaal heel toeristisch en veel te duur. dus vanaf morgen hebben we alle tijd om op ons gemak verder de bergen in te trekken en hopelijk de ECHTE mensen te leren kennen! goede vooruitzichten dus!!!! ah, en Saartje: de Inca Kola is inderdaad echt superlekker!
vrijdag 11 december 2009
crossing the border
hallo Belgen!
test test, dit is een eertste berichtje vanuit Peru! we zijn hier gisteren toegekomen. maar laat me beginnen met een korte samenvattig van onze Braziliaanse indrukken:
- rijst en bonen, bonen en rijst (niet dat dat voorlopig gaat veranderen)
- veel te krappe sjortjes, open bloesjes, en veeeeel tatoes
- mieren, ongelofelijk veel mieren, en bijten dat die basterds doen!
- je auto volsteken met boom-boxen en dan langs de kant van de straat gaan staan en een feestje houden.
- pooltafels in elk mini- cafeetje, en overal verschillende regenls!
- over het algemeen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) zijn de brazilianen (naar onze mening , tegenargumenten zijn welkom) maar een omhooggevallen, onrespectvol, geen grenzenkennend, dik volk.
- vreselijk duur land, echt europese prijzen
- prachtige natuur, vooral de noordelijke helft
- muziek muziek muziek, altij, overal en vooral heel luid!
mmm, mischien klinkt het voorbijgaande niet zo positief. allesinds, we hebben een goede tijd gehad hier met leuke en minder leuke mommenten. maar we zijn heel blij dat we nieuwe culturen kunnen ontdekken hier in Peru! en we hebben gisteren voor de eerste keer na meer als 2 weken in een bed geslapen, dus we hebben weer alle energie voor aan deze tocht te beginnen!
oortjes open dus voor meer nieuws!
test test, dit is een eertste berichtje vanuit Peru! we zijn hier gisteren toegekomen. maar laat me beginnen met een korte samenvattig van onze Braziliaanse indrukken:
- rijst en bonen, bonen en rijst (niet dat dat voorlopig gaat veranderen)
- veel te krappe sjortjes, open bloesjes, en veeeeel tatoes
- mieren, ongelofelijk veel mieren, en bijten dat die basterds doen!
- je auto volsteken met boom-boxen en dan langs de kant van de straat gaan staan en een feestje houden.
- pooltafels in elk mini- cafeetje, en overal verschillende regenls!
- over het algemeen (natuurlijk zijn er uitzonderingen) zijn de brazilianen (naar onze mening , tegenargumenten zijn welkom) maar een omhooggevallen, onrespectvol, geen grenzenkennend, dik volk.
- vreselijk duur land, echt europese prijzen
- prachtige natuur, vooral de noordelijke helft
- muziek muziek muziek, altij, overal en vooral heel luid!
mmm, mischien klinkt het voorbijgaande niet zo positief. allesinds, we hebben een goede tijd gehad hier met leuke en minder leuke mommenten. maar we zijn heel blij dat we nieuwe culturen kunnen ontdekken hier in Peru! en we hebben gisteren voor de eerste keer na meer als 2 weken in een bed geslapen, dus we hebben weer alle energie voor aan deze tocht te beginnen!
oortjes open dus voor meer nieuws!
vrijdag 4 december 2009
Amazone-highway
hey lieve lezertjes
dat is even geleden hé, maar het was te verwachten dat in het midden van de amazone het internet niet zo rijkelijk versprijd is. Boh, we hebben dus een boot genomen van Belem tot Santarem. heel moeilijkl om de sfeer op zo een boot te schetsen. er is 1 dek waar iedereen zijn hangmat kan ophangen. dit betekend dus op de 100 beschikbare m² dat er 100 hangmatten hingen. door elkaar, onder -boven elkaar... het kli]eine plekje dat wij hadden kunnen bemachtigen werd dan al snel kleiner dor het toestomende volk. en dan snachts, aangezien we op een boot zitten, krijg je door het wiebelen wel eens een knie n je rug op beland je teen in je buur zijn neus. maar we zitten op een rivier, heel wat rustiger al een zee waardoor het hele teen-in-neus-gebeuren beperkt bleef. eten kreeg je daar op z´n gevangenis-stu]yle. een aluminium borje dat door een luikje wordt geschoven en dan de toiletten, oh meu Deus! een hokje zo groot als de pot zelf met daarboven een douchekop. ( wel handig voor de gene die deze 2 activiteiten willen combineren) maar Brazilianen gooien hhun papier in een vuilbakte dat bij deze dus ook onder de douchestraal stond en bij gevolg de vloer dus niet zo proper bleef. toon heeft geweigerd om 3 dagen lang zich in deze ruimte te begeven! de dag breng je door door wat n je hanmat te snoezen, naar de groene muren van het oerwoud te staren,dolfijnen proberen te lokkaliseren, een beetje met je buur babbelen ( meer Toon zijn bezigheid aangezien mij de portugueese taal nog altijd ontbreekt), wat lezen of kijken naar kleine kindjes die in een kanootje vanuit de bos ( waar ze ergens zulle wonen zeker?!) naar de boot pedelden, in de hoop dat iemand kleren of eten gooide, wat ook wel gebeurde. kindjes die veel lef hadden grepen zich vast aan aan onze boot en kwamen aan boort om zelf gevangen garnaaltjes te verkopen. het klinkt gek, maar je echt vervelen doe je daar niet.
aangekomen in Santarem hebben we meteen een bus genomen naar alter do Chao, een klein toerischtisch dorpje een een stukje rivier en meer met de bijnaam ´caraiben vd amazone´ best wel duur om hier een kamertje te vinden maar wat een heerlijke plek! een beetje koken, strand hangen of rondkuieren, en toon kn zijn argitectural hartje ophalen want hier zat een studente argitectuur die een project moest afkrijgen en toon dus nachten lang maquetjes heeft kunnen knutselen. we hebben ook een uitsapje gemaakt naar Floresta Tapajo, een beschemd natuurgebied ( gewoon stukje oerwoud) met een paar communities die daar leven. dit was een prachtige plek maar na 1 nacht werd ik echt compleet zot van de zandvlooien en zijn we op een kano midden in de nacht terug gevaren naar Alter do chao. hier hebben we dan weer een paar dagen vertoeft maar toen bleek dat Toon 1 van zijn jongleer-atributen in de bos was vergeten, bij deze zijn we dus terug naar daar verhuist. we konden opnieuw bij Consi ( superlief onmatje) en haar gezin verblijven. alle ja, hiermaa bedoel ik dat we onze hangmat buiten konden hangen en mochten meeeten met de familie. deze keer beviel me deze plek precies beter ( Toon vond het de vorige keer al prima) en bij deze zijn we dan daar een week blijven plakken. als we 10 min wandelden kwamen we aan een idilisch riviertje waar we elke dag zijn gaan zwemmen ( tussen de piranjas!) We zijn ook een dag met een gezinnetje gaan vissen en toon ging na schooltijd met de kinderen van ´het dorpje´wat jongleren. En dan zijn we vervolgens weer naar Santarem gegaan waar we een volgende boot genomen hebben tot waar we nu zijn, Manaus. de boot was iets nieuwer, de badkamertjes een heel stuk properder maar het was er even veel geprop en toon had en stamper langs em liggen, ik ne knuffelaar ( daar kunt ge u wel iets bij voorstellen nie?) in de haven zijn we deze morgen meteen van boot gewisseld en vanavond vertrekken we opnieuw voor 4 dagen tot in Porto Velho. dan zitten we bija in Peru, en dat word tijd want Brazilie is echt reselijk duur! zo, dat waren de avonturen van de voorbije weken. dan rest me nog 1 ding te zeggen : HAPPY BIRTHDAY TINE!!!!!!
tot de volgende!
dat is even geleden hé, maar het was te verwachten dat in het midden van de amazone het internet niet zo rijkelijk versprijd is. Boh, we hebben dus een boot genomen van Belem tot Santarem. heel moeilijkl om de sfeer op zo een boot te schetsen. er is 1 dek waar iedereen zijn hangmat kan ophangen. dit betekend dus op de 100 beschikbare m² dat er 100 hangmatten hingen. door elkaar, onder -boven elkaar... het kli]eine plekje dat wij hadden kunnen bemachtigen werd dan al snel kleiner dor het toestomende volk. en dan snachts, aangezien we op een boot zitten, krijg je door het wiebelen wel eens een knie n je rug op beland je teen in je buur zijn neus. maar we zitten op een rivier, heel wat rustiger al een zee waardoor het hele teen-in-neus-gebeuren beperkt bleef. eten kreeg je daar op z´n gevangenis-stu]yle. een aluminium borje dat door een luikje wordt geschoven en dan de toiletten, oh meu Deus! een hokje zo groot als de pot zelf met daarboven een douchekop. ( wel handig voor de gene die deze 2 activiteiten willen combineren) maar Brazilianen gooien hhun papier in een vuilbakte dat bij deze dus ook onder de douchestraal stond en bij gevolg de vloer dus niet zo proper bleef. toon heeft geweigerd om 3 dagen lang zich in deze ruimte te begeven! de dag breng je door door wat n je hanmat te snoezen, naar de groene muren van het oerwoud te staren,dolfijnen proberen te lokkaliseren, een beetje met je buur babbelen ( meer Toon zijn bezigheid aangezien mij de portugueese taal nog altijd ontbreekt), wat lezen of kijken naar kleine kindjes die in een kanootje vanuit de bos ( waar ze ergens zulle wonen zeker?!) naar de boot pedelden, in de hoop dat iemand kleren of eten gooide, wat ook wel gebeurde. kindjes die veel lef hadden grepen zich vast aan aan onze boot en kwamen aan boort om zelf gevangen garnaaltjes te verkopen. het klinkt gek, maar je echt vervelen doe je daar niet.
aangekomen in Santarem hebben we meteen een bus genomen naar alter do Chao, een klein toerischtisch dorpje een een stukje rivier en meer met de bijnaam ´caraiben vd amazone´ best wel duur om hier een kamertje te vinden maar wat een heerlijke plek! een beetje koken, strand hangen of rondkuieren, en toon kn zijn argitectural hartje ophalen want hier zat een studente argitectuur die een project moest afkrijgen en toon dus nachten lang maquetjes heeft kunnen knutselen. we hebben ook een uitsapje gemaakt naar Floresta Tapajo, een beschemd natuurgebied ( gewoon stukje oerwoud) met een paar communities die daar leven. dit was een prachtige plek maar na 1 nacht werd ik echt compleet zot van de zandvlooien en zijn we op een kano midden in de nacht terug gevaren naar Alter do chao. hier hebben we dan weer een paar dagen vertoeft maar toen bleek dat Toon 1 van zijn jongleer-atributen in de bos was vergeten, bij deze zijn we dus terug naar daar verhuist. we konden opnieuw bij Consi ( superlief onmatje) en haar gezin verblijven. alle ja, hiermaa bedoel ik dat we onze hangmat buiten konden hangen en mochten meeeten met de familie. deze keer beviel me deze plek precies beter ( Toon vond het de vorige keer al prima) en bij deze zijn we dan daar een week blijven plakken. als we 10 min wandelden kwamen we aan een idilisch riviertje waar we elke dag zijn gaan zwemmen ( tussen de piranjas!) We zijn ook een dag met een gezinnetje gaan vissen en toon ging na schooltijd met de kinderen van ´het dorpje´wat jongleren. En dan zijn we vervolgens weer naar Santarem gegaan waar we een volgende boot genomen hebben tot waar we nu zijn, Manaus. de boot was iets nieuwer, de badkamertjes een heel stuk properder maar het was er even veel geprop en toon had en stamper langs em liggen, ik ne knuffelaar ( daar kunt ge u wel iets bij voorstellen nie?) in de haven zijn we deze morgen meteen van boot gewisseld en vanavond vertrekken we opnieuw voor 4 dagen tot in Porto Velho. dan zitten we bija in Peru, en dat word tijd want Brazilie is echt reselijk duur! zo, dat waren de avonturen van de voorbije weken. dan rest me nog 1 ding te zeggen : HAPPY BIRTHDAY TINE!!!!!!
tot de volgende!
donderdag 12 november 2009
tranquille
Bom dia,
we hebben er net 2 ongelofelijk zalige weken opzitten. laat me beginnen bij het begin. aangekomen in Belem hebben na slaapplaats te gaan zoeken wat rondgemodderd in de stad. heeft hier veel weg van Brussel... allesinds, we zijn een soort dierentuin gaan bezoeken, zo met kooi-beesten maar ook capibaras en luiaardjes vrij loslopend in het park. awel, en daar is zo iets ongelofelijks gebeurt. we waren al een half uur aan´t zoeken in de bomen of we die ,luiaard niet zagen maar vonden niks. we zijn toen aan de parkwachter gaan vragen waar we moesten zoeken, maar ook hij vond er geeneen. die kerel zag blijkbaar de ontgoogeling op onze gezichten want toen zei hij dat em wel iets speciaals had. en hij nam ons mee naar ´achter de schermen´waar we met een dierenverzorgster meemochten. zij had in de kliniek een doos staan met 3 baby-luiaardjes. zoooo lief, en ze pakte der een op en ze waren heel nieuwsgierig en ik heb ´neuzeneuze´gedaan en de tranen liepen bijna van ons gezicht af, zo bijzonder was dit. die mevrouw zag dat we genoten en toen nam ze ons ook nog mee naar een paar ander kooitjes waar zieke of gestreste beestjes zaten en daar was een baby-pantertje en ook zij was heel nieuwsgierig en speels, en zoooo schattig. met deze heb ik toch maar niet ´neuzeneuze´gedaan maar wat een prachtfotos hebben we! Zo blank zijn heeft toch ook af en toe voordelen, want je mag niet zomaar de achterkant van een dierentuin binnenwandelen.
boh, de dag erop hebben we een boot genomen naar Ilja de Marajo. voor degene die niet meer kunnen volgen, we zitten nu helemaal in het noorden van Brazilie. op dit eiland ( zo groot als zwitserland) zijn maar 4 dorpjes, de rest is wat moerasachtig. op de boot daarnaartoe leerde Toon ne ´lokal´ kennen die ons wel een goed slaapplaats zou bezorgen. Samen met Marcel ( zwitser die we haddden ontmoet) aangekomen in Salvaterra, een van de dorpjes, leek het echt of we opt einde van de wereld zaten, zo stil en verlaten ( beeld u lege donkere straatjes in met een paar honden, alleen een voorbij rollende strobaal ontbrak) en toen moesten we nog 100 meter over een strqand wandelen tot in een huisje, daar eerst 20 min in de donker gewacht tot de eigenaar zich liet zien, en dat allemaal om 8 uur savonds. begrijpelijk dat ik niet zo op mijn gemak was hé. maar eens in de kamer en na een lekkere pizza was alles OK. we zitten hier super goedkoop, aan de rand van de Rio de Amazone ( dus zoet water om te zwemmen, jippie!) en het dorpje geeft zo een heerlijke rustige gemoedelijke sfeer dat we niets anders konden doen dan verliefd worden op deze plek. ons hangmatje in de schaduw, boottochtje op een smal zijriviertje in het midden van de jungle, lekker eten, cajunoten maken en wat rondkuieren. het koppel die de kamer verhuurd zijn ongelofelijk toffe mensen en na 9 dagen deed het dan ook weer pijn om afscheid te nemen. maar we hebben hopen cadootjes meegekregen, alleen de opgezetten piranja heeft Toon ginds moeten laten, is niet zo gemakkelijk in een rugzak. vandaag zijn we dan toch maar vertrokken en nu zitten we weer voor een nachtje in Belem. morgen nemen we hier de boot die heel de Amazone afreist. dat gaat een heel avontuur zijn!
we hebben er net 2 ongelofelijk zalige weken opzitten. laat me beginnen bij het begin. aangekomen in Belem hebben na slaapplaats te gaan zoeken wat rondgemodderd in de stad. heeft hier veel weg van Brussel... allesinds, we zijn een soort dierentuin gaan bezoeken, zo met kooi-beesten maar ook capibaras en luiaardjes vrij loslopend in het park. awel, en daar is zo iets ongelofelijks gebeurt. we waren al een half uur aan´t zoeken in de bomen of we die ,luiaard niet zagen maar vonden niks. we zijn toen aan de parkwachter gaan vragen waar we moesten zoeken, maar ook hij vond er geeneen. die kerel zag blijkbaar de ontgoogeling op onze gezichten want toen zei hij dat em wel iets speciaals had. en hij nam ons mee naar ´achter de schermen´waar we met een dierenverzorgster meemochten. zij had in de kliniek een doos staan met 3 baby-luiaardjes. zoooo lief, en ze pakte der een op en ze waren heel nieuwsgierig en ik heb ´neuzeneuze´gedaan en de tranen liepen bijna van ons gezicht af, zo bijzonder was dit. die mevrouw zag dat we genoten en toen nam ze ons ook nog mee naar een paar ander kooitjes waar zieke of gestreste beestjes zaten en daar was een baby-pantertje en ook zij was heel nieuwsgierig en speels, en zoooo schattig. met deze heb ik toch maar niet ´neuzeneuze´gedaan maar wat een prachtfotos hebben we! Zo blank zijn heeft toch ook af en toe voordelen, want je mag niet zomaar de achterkant van een dierentuin binnenwandelen.
boh, de dag erop hebben we een boot genomen naar Ilja de Marajo. voor degene die niet meer kunnen volgen, we zitten nu helemaal in het noorden van Brazilie. op dit eiland ( zo groot als zwitserland) zijn maar 4 dorpjes, de rest is wat moerasachtig. op de boot daarnaartoe leerde Toon ne ´lokal´ kennen die ons wel een goed slaapplaats zou bezorgen. Samen met Marcel ( zwitser die we haddden ontmoet) aangekomen in Salvaterra, een van de dorpjes, leek het echt of we opt einde van de wereld zaten, zo stil en verlaten ( beeld u lege donkere straatjes in met een paar honden, alleen een voorbij rollende strobaal ontbrak) en toen moesten we nog 100 meter over een strqand wandelen tot in een huisje, daar eerst 20 min in de donker gewacht tot de eigenaar zich liet zien, en dat allemaal om 8 uur savonds. begrijpelijk dat ik niet zo op mijn gemak was hé. maar eens in de kamer en na een lekkere pizza was alles OK. we zitten hier super goedkoop, aan de rand van de Rio de Amazone ( dus zoet water om te zwemmen, jippie!) en het dorpje geeft zo een heerlijke rustige gemoedelijke sfeer dat we niets anders konden doen dan verliefd worden op deze plek. ons hangmatje in de schaduw, boottochtje op een smal zijriviertje in het midden van de jungle, lekker eten, cajunoten maken en wat rondkuieren. het koppel die de kamer verhuurd zijn ongelofelijk toffe mensen en na 9 dagen deed het dan ook weer pijn om afscheid te nemen. maar we hebben hopen cadootjes meegekregen, alleen de opgezetten piranja heeft Toon ginds moeten laten, is niet zo gemakkelijk in een rugzak. vandaag zijn we dan toch maar vertrokken en nu zitten we weer voor een nachtje in Belem. morgen nemen we hier de boot die heel de Amazone afreist. dat gaat een heel avontuur zijn!
zondag 1 november 2009
heen en weer en terug
OI!
we zijn weeral 2 weken verder en ondertussen al meer als een maand van huis. Na onze 3-daagse zijn we beland in Sao Loiz waar we konden blijven logeren in een huis van ne Belg die deze als buitenverblijf heeft en waar zijn dochter en schoonzoon in wonen en momenteel een braziliaans gezinneke verblijft. we hebben hier ons eigen kamer met badkamer en de rest van het huis ter beschikking, zitten op 200m van de zee en een kwartiertje wandelen van het schoppingcentrum... der ontbreekt alleen een zwembad (als we dan toch gaan muggeziften). Met zoveel volk is het hier een drukke bedoening maar we hebben ons goed geamuseerd want plots waren we al 10 dagen verder. Wat we gedaan hebben: feestjes met vrienden van Pieter-jan (de schoonzoon), met de familie rondhangen, goed gaan uit eten met een ander koppel, site-seeing, samba-avondje en babysitten ( ahja, en pubersitten)... heel tof allemaal maar dan word het toch wel stillekes tijd om verder te trekken. het plan was om een boot naar Alcantara te nemen en daar een visser te zoeken die ons naar Ilja de Libramento wou brengen. dit is een klein eilandje waar 2 vrouwtjes op wonen. we wisten dat we daar zouden kunnen logeren. Het verliep allemaal heel vlot en daar stonden we dan, op een (bijna) onbewoont eiland. het is moeilijk om een goed beeld weer te geven hoe het daar was. de vrouwtjes woonden in een soort grote hut met dakpannen, haden daar een meute honden, kippen en kalkoenen rondlopen, hadden wel een beetje stroom van een zonnepanneel (in Gods naam...). we konden daar slapen in hangmatten, wat echt oefening vraagt! ze hadden daar geen stromend water maar als we ons wouden wassen moesten we eerst ne kilometer over het strandwandelen om vervolgens nog 300m over rotsen te klimmen en daar sijpelde zoet water van de berg die een beetje opgevangen werd is een uitgeholde steen. dat was dus elke avond een hele tocht om proper te zijn! aangezien dit het enigste water was op het eiland moesten we met grote tonnen slepen om dat water in de hut te krijgen zodat er gekookt kon worden. dat moeten we de vrouwtjes wel geven: ze konden temenens goed koken! voor de rest waren ze toch maar een beetje vreemt, maar wat wilt ge, als ge al 10 jaar met uw zus op een eiland woont! wat echt wel de moeite was is dat dit een eiland is waar een bepaald soort vogel woont, bijna uniek in de wereld, namelijk de rode guaras en die zijn prachtig. een ander minder leuk beestje waren de Moetoeken. dit zijn een soort zandvliegen, lijkt op dapsen die ons heel graag hadden. Na 1 dag had Toon 90 beten op zijn benen en jeuken... menselief! Hier zijn we zo´n 5 dagen gebleven, daarna waren we zo moe van het niet goed slapen dat we terug beschaving moesten opzoeken voor een bed! Eerst wouden we vanuit Alcantara een paar busjes nemen tot in Belem ( wat onze volgende stop is) maar dit bleek uiteindelijk te moeilijk dus zijn we gisteren maar terug gekomen naar Sao Loiz ( wat een grote stad is) en hier zijn vlotte luxueuse verbindingen. we konden voor 1 nachtje weer terecht bij Pieter- jan en de kids waren dolgelukkig dat we nog even terug waren. we zijn dan gisteren ook samen gezellig gaan uiteten. slapen in het bed heeft enorm deugt gedaan en nu zijn we fris om straks 12 uur te reizen naar Belem! Tot dan!
we zijn weeral 2 weken verder en ondertussen al meer als een maand van huis. Na onze 3-daagse zijn we beland in Sao Loiz waar we konden blijven logeren in een huis van ne Belg die deze als buitenverblijf heeft en waar zijn dochter en schoonzoon in wonen en momenteel een braziliaans gezinneke verblijft. we hebben hier ons eigen kamer met badkamer en de rest van het huis ter beschikking, zitten op 200m van de zee en een kwartiertje wandelen van het schoppingcentrum... der ontbreekt alleen een zwembad (als we dan toch gaan muggeziften). Met zoveel volk is het hier een drukke bedoening maar we hebben ons goed geamuseerd want plots waren we al 10 dagen verder. Wat we gedaan hebben: feestjes met vrienden van Pieter-jan (de schoonzoon), met de familie rondhangen, goed gaan uit eten met een ander koppel, site-seeing, samba-avondje en babysitten ( ahja, en pubersitten)... heel tof allemaal maar dan word het toch wel stillekes tijd om verder te trekken. het plan was om een boot naar Alcantara te nemen en daar een visser te zoeken die ons naar Ilja de Libramento wou brengen. dit is een klein eilandje waar 2 vrouwtjes op wonen. we wisten dat we daar zouden kunnen logeren. Het verliep allemaal heel vlot en daar stonden we dan, op een (bijna) onbewoont eiland. het is moeilijk om een goed beeld weer te geven hoe het daar was. de vrouwtjes woonden in een soort grote hut met dakpannen, haden daar een meute honden, kippen en kalkoenen rondlopen, hadden wel een beetje stroom van een zonnepanneel (in Gods naam...). we konden daar slapen in hangmatten, wat echt oefening vraagt! ze hadden daar geen stromend water maar als we ons wouden wassen moesten we eerst ne kilometer over het strandwandelen om vervolgens nog 300m over rotsen te klimmen en daar sijpelde zoet water van de berg die een beetje opgevangen werd is een uitgeholde steen. dat was dus elke avond een hele tocht om proper te zijn! aangezien dit het enigste water was op het eiland moesten we met grote tonnen slepen om dat water in de hut te krijgen zodat er gekookt kon worden. dat moeten we de vrouwtjes wel geven: ze konden temenens goed koken! voor de rest waren ze toch maar een beetje vreemt, maar wat wilt ge, als ge al 10 jaar met uw zus op een eiland woont! wat echt wel de moeite was is dat dit een eiland is waar een bepaald soort vogel woont, bijna uniek in de wereld, namelijk de rode guaras en die zijn prachtig. een ander minder leuk beestje waren de Moetoeken. dit zijn een soort zandvliegen, lijkt op dapsen die ons heel graag hadden. Na 1 dag had Toon 90 beten op zijn benen en jeuken... menselief! Hier zijn we zo´n 5 dagen gebleven, daarna waren we zo moe van het niet goed slapen dat we terug beschaving moesten opzoeken voor een bed! Eerst wouden we vanuit Alcantara een paar busjes nemen tot in Belem ( wat onze volgende stop is) maar dit bleek uiteindelijk te moeilijk dus zijn we gisteren maar terug gekomen naar Sao Loiz ( wat een grote stad is) en hier zijn vlotte luxueuse verbindingen. we konden voor 1 nachtje weer terecht bij Pieter- jan en de kids waren dolgelukkig dat we nog even terug waren. we zijn dan gisteren ook samen gezellig gaan uiteten. slapen in het bed heeft enorm deugt gedaan en nu zijn we fris om straks 12 uur te reizen naar Belem! Tot dan!
maandag 26 oktober 2009
The first Pic's
 |
| Brazil |
Op het kaartje hiernaast is te zien waar Toon en Ine nu ongeveer zitten. (Je kijkt recht op het huisje waar ze elke avond hebben geslapen tot zondag 26 oktober.)
maandag 19 oktober 2009
zand, zand, alleen maar zand
hoihoi allemaal,
na mijn vorige bericht zijn we nog 2 dagen bij de pater gebleven, waarna we verder zijn getrokken naar Jerrycoacoare. Dit was eerst een luxueuse busreis van 5 uurtjes waarna we op een soort omgebouwde camion werden gezet en enkele uren door de woestijn werden gereden. We wisten dat Jerry afgelegen zou liggen maar toen het begon te schemeren en wij nog altijd alleen maar zand en zee zagen moesten we toch even slikken... waar gaan ze ons nu weer droppen? En dan, uit het niks reden we een dorpje binnen, en stopten we op een plekje vol met lichtjes, restaurantjes, muziek, winkeltjes en veel mensen. Jerrycoacoare bestaat uit 6 zandweggetjes en een groot strand in the middle of f*cking nowhere. Maar we hebben en redelijke slaapplaats gevonden en ongelofelijk lekkere italiaanse pizza. kon erger niet? In dit dorpje zijn we in totaal een week gebleven. Onze dagen werden gevult met lange wandelingen, barbequen met een koppel italianen en capoeira. We hadden een lesgever gevonden en elke late namiddag volgden we met ons 4 ( Toon, ikke, en de 2 italianen, Gemma en Enrico) enkele uren les op het strand, de ochtend derop gingen we terug om opnieuw wat te stretschen en te oefenen. en zo een week lang, niet dat we nu al satlo-kick in de lucht kunnen, maar we kunnen nu toch al de basis. De week vloog om en we hadden afgesproken samen met Gemma en Enrico verder te trekken. Weer door de woestijn tot Camocin en meteen verder naar Parnaiba. Hier zijn we een nachtje gebleven en hebben daar een 3 daagse geboekt tot in Sao Lois. Op die 3 daagse zouden we verschillende natuurparken zien, veel intersanter dus dan gewoon met de bus naar Sao Lois. De eerste dag bevate een boottocht door de delta van Parnaiba. Dit was eerder een teleurstelling want ze hadden ons belooft dat we zouden stoppen aan een soort grote zandbank waar de rode ibis-vogels gingen slapen, wat dan een prachtig beeld zou opleveren maar we zijn er gewoon voorbij gevaren... de tweede dag was met de jeep (met buitenzitplaatsen) door de Picino Lançois. Een soort steppe- gebied dat in het regensezoen veel waterwegen bevat. In de namiddag ( na een slaapplaats te zoeken) gingen we naar de Lançois gingen. Dit ligt in een natuurreservaat en bestaat uit 60 kilometer witte duinen ( lijkt op de sahara) met daartussen allemaal stroompjes en poellekes helder drinkbaar water. zo ongelofelijk mooi!!!!!! we hebben daar enkele uren in rondgelopen, helemaal niet warm want de zandopervlakte is veel te groot om op te warmen en er is veel wind. we zijn dan ook gaan zwemmen is zo een poelleke en amai, zaaaaaaalig, zoet fris water! en als ge stilzat kwamen er 100den visjes aan u knabbelen. en het beste van al, bijna geen toerisme, we hebben alleen aan de ingang wat volk gezien, voor de rest waren we alleen. We zijn hier gebleven om van de zonsondergang te genieten waarna we over een hobbelige zandweg terug naar de pousada konden. Dit was tot nu toe absoluut het mooiste, magischte en knapste stukje Brazilie!!!!! dag 3: op naar Sao Lois! Tot gauw
na mijn vorige bericht zijn we nog 2 dagen bij de pater gebleven, waarna we verder zijn getrokken naar Jerrycoacoare. Dit was eerst een luxueuse busreis van 5 uurtjes waarna we op een soort omgebouwde camion werden gezet en enkele uren door de woestijn werden gereden. We wisten dat Jerry afgelegen zou liggen maar toen het begon te schemeren en wij nog altijd alleen maar zand en zee zagen moesten we toch even slikken... waar gaan ze ons nu weer droppen? En dan, uit het niks reden we een dorpje binnen, en stopten we op een plekje vol met lichtjes, restaurantjes, muziek, winkeltjes en veel mensen. Jerrycoacoare bestaat uit 6 zandweggetjes en een groot strand in the middle of f*cking nowhere. Maar we hebben en redelijke slaapplaats gevonden en ongelofelijk lekkere italiaanse pizza. kon erger niet? In dit dorpje zijn we in totaal een week gebleven. Onze dagen werden gevult met lange wandelingen, barbequen met een koppel italianen en capoeira. We hadden een lesgever gevonden en elke late namiddag volgden we met ons 4 ( Toon, ikke, en de 2 italianen, Gemma en Enrico) enkele uren les op het strand, de ochtend derop gingen we terug om opnieuw wat te stretschen en te oefenen. en zo een week lang, niet dat we nu al satlo-kick in de lucht kunnen, maar we kunnen nu toch al de basis. De week vloog om en we hadden afgesproken samen met Gemma en Enrico verder te trekken. Weer door de woestijn tot Camocin en meteen verder naar Parnaiba. Hier zijn we een nachtje gebleven en hebben daar een 3 daagse geboekt tot in Sao Lois. Op die 3 daagse zouden we verschillende natuurparken zien, veel intersanter dus dan gewoon met de bus naar Sao Lois. De eerste dag bevate een boottocht door de delta van Parnaiba. Dit was eerder een teleurstelling want ze hadden ons belooft dat we zouden stoppen aan een soort grote zandbank waar de rode ibis-vogels gingen slapen, wat dan een prachtig beeld zou opleveren maar we zijn er gewoon voorbij gevaren... de tweede dag was met de jeep (met buitenzitplaatsen) door de Picino Lançois. Een soort steppe- gebied dat in het regensezoen veel waterwegen bevat. In de namiddag ( na een slaapplaats te zoeken) gingen we naar de Lançois gingen. Dit ligt in een natuurreservaat en bestaat uit 60 kilometer witte duinen ( lijkt op de sahara) met daartussen allemaal stroompjes en poellekes helder drinkbaar water. zo ongelofelijk mooi!!!!!! we hebben daar enkele uren in rondgelopen, helemaal niet warm want de zandopervlakte is veel te groot om op te warmen en er is veel wind. we zijn dan ook gaan zwemmen is zo een poelleke en amai, zaaaaaaalig, zoet fris water! en als ge stilzat kwamen er 100den visjes aan u knabbelen. en het beste van al, bijna geen toerisme, we hebben alleen aan de ingang wat volk gezien, voor de rest waren we alleen. We zijn hier gebleven om van de zonsondergang te genieten waarna we over een hobbelige zandweg terug naar de pousada konden. Dit was tot nu toe absoluut het mooiste, magischte en knapste stukje Brazilie!!!!! dag 3: op naar Sao Lois! Tot gauw
dinsdag 6 oktober 2009
voor Tina
lieve mensen allemaal
we hebben sptijtig genoeg eergisteren het bericht gekregen dat Toon zijn lieve tante is overleden.
kanker, een vreselijk, ongenadigde, oneerlijke, verwoestende ziekte heeft ondanks Tina haar harde vechten gewonnen.
we hebben sptijtig genoeg eergisteren het bericht gekregen dat Toon zijn lieve tante is overleden.
kanker, een vreselijk, ongenadigde, oneerlijke, verwoestende ziekte heeft ondanks Tina haar harde vechten gewonnen.
Waar je ook bent, 'k zou 't niet weten.
Niet in afstand of tijd te meten.
Maar ik heb je bij me, diep in mij,
Daarom ben je zo dichtbij.
Toon Hermans
aan Raf, Liesje, Mathias en Emiel,
en heel de familie
we zijn zo vreselijk ver weg, maar voel onze hand op je schouder, we staan ook naast jullie, hebben hier ook verdriet en we willen dat jullie weten dat we elke seconde aan jullie denken!
aan Tina,
je hebt het zo ongelofelijk goed gedaan, zo hard gevochten. we kunnen alleen maar bewondering voor je hebben. Slaap nu maar goed, je hebt het verdient
We houden van je
Toon en Ineke
bij pater Jan
hallo iedereen
we zijn al bijna 2 weken van huis, tijd dus om jullie verder op de hoogte te houden.
in Rio was het hoogtepunt wel ons bezoen aan het gekende Christsbeeld boven op de berg. we waren daar bij zonsondergang en het was bijna magisch ( je voelde God zijn aanwezigheid bijna ;) )
Na 4 dagen Rio zijn we dan verder gevlogen naar Fortaleza, aan de oostkust, waar de opgepikt werden door de pater. in het busje zaten al 3 jongetjes die meteen enthousiast in het portuguees tegen ons begonnen. daar stond ik dan met mijn mond vol tanden, toon was er al snel mee weg, en nu, een dikke week later,praat hij al een aardig mondje mee! allesinds, het domein en het huis van pater jan is een beetje onderkomen, er lopen heel de dag kinderen in en uit, en wie in de buurt is eet mee. er zijn hier voor de moment 12 jongens tussen de 10 en 16, een paar oudere jongens die de boel een beetje begeleiden en dan is er een paar straten verder nog een huis waar 4 grote jongens wonen, met de bedoeling dat ze stillekens hun eigen weg zoeken. Nele en Tom, 2 west-vlamingen verblijven hier ook al een tijdje en zij houden zich vooral bezig met het huis wat op te knappen. hele toffe mensen, en onder ons 4 is het best wel gezellig. wij slapen trouwens ook in een ander huis, aan de andere kant van de `straat` Het jammere is dat we niet zoals in Indie onder de kinderen leven. zij zijn overdag naar school, en als ze geen school hebben zitten ze ergens op straat. het blijven hier echt straatkinderen. dus echt activiteiten of gewon samen zijn zit er niet in. hierdoor weten we niet echt wat we hier moeten doen maar op een of andere manier krijgen we onze dagen wel gevult. de zaterdag is dan Tom zijn mama en nog 2 mensen die zij kennen aangekomen en met ons 7 gaan we nu elke namiddag wat rondrijden en dingen bezoeken of ergens caperinja drinken. een leuke bende! maar zoals ik al zij vind ik het jammer dat er zo weinig contact is met de jongens. we hebben 1 ongelofelijk heerlijke avond met ze gehad. we gingen op een avond naar een dorpje waar 2 hollanders een guesthouse hebben. daar beginnen kilometers duinen ( net iets anders dan blankenberge) waar toon in de manneschijn fotos wou gaan trekken maar de bende wildebrasse hadden ons gevolgd en bijgevolg hebben we een dik uur geravot in het zand, springen lopen, knuffelen, heerlijk gewoon! iedereen was bezweet, plakte vol zand en was uitgelaten en uitgpunt, maar dit was een moment waar ik al een hele week op aan het wachten was.
maar het is hier niet om weken te blijven, daarvoor voelen we ons te nutteloos en daarom is het beter een van dees andere oorden op te zoeken. we zijn blij dat we tot hier zijn gekomen om eens te zien hoe het er hier aan toe gaat, maar des te meer verlangen we alletwee aan onze indische bende die we op het einde van onze reis terug gaan opzoeken. we hebben ons hart verloren aan die kadees en ons hart springt even als we denken dat we hun terug mogen knuffelen!
Tot gauw allemaal
we zijn al bijna 2 weken van huis, tijd dus om jullie verder op de hoogte te houden.
in Rio was het hoogtepunt wel ons bezoen aan het gekende Christsbeeld boven op de berg. we waren daar bij zonsondergang en het was bijna magisch ( je voelde God zijn aanwezigheid bijna ;) )
Na 4 dagen Rio zijn we dan verder gevlogen naar Fortaleza, aan de oostkust, waar de opgepikt werden door de pater. in het busje zaten al 3 jongetjes die meteen enthousiast in het portuguees tegen ons begonnen. daar stond ik dan met mijn mond vol tanden, toon was er al snel mee weg, en nu, een dikke week later,praat hij al een aardig mondje mee! allesinds, het domein en het huis van pater jan is een beetje onderkomen, er lopen heel de dag kinderen in en uit, en wie in de buurt is eet mee. er zijn hier voor de moment 12 jongens tussen de 10 en 16, een paar oudere jongens die de boel een beetje begeleiden en dan is er een paar straten verder nog een huis waar 4 grote jongens wonen, met de bedoeling dat ze stillekens hun eigen weg zoeken. Nele en Tom, 2 west-vlamingen verblijven hier ook al een tijdje en zij houden zich vooral bezig met het huis wat op te knappen. hele toffe mensen, en onder ons 4 is het best wel gezellig. wij slapen trouwens ook in een ander huis, aan de andere kant van de `straat` Het jammere is dat we niet zoals in Indie onder de kinderen leven. zij zijn overdag naar school, en als ze geen school hebben zitten ze ergens op straat. het blijven hier echt straatkinderen. dus echt activiteiten of gewon samen zijn zit er niet in. hierdoor weten we niet echt wat we hier moeten doen maar op een of andere manier krijgen we onze dagen wel gevult. de zaterdag is dan Tom zijn mama en nog 2 mensen die zij kennen aangekomen en met ons 7 gaan we nu elke namiddag wat rondrijden en dingen bezoeken of ergens caperinja drinken. een leuke bende! maar zoals ik al zij vind ik het jammer dat er zo weinig contact is met de jongens. we hebben 1 ongelofelijk heerlijke avond met ze gehad. we gingen op een avond naar een dorpje waar 2 hollanders een guesthouse hebben. daar beginnen kilometers duinen ( net iets anders dan blankenberge) waar toon in de manneschijn fotos wou gaan trekken maar de bende wildebrasse hadden ons gevolgd en bijgevolg hebben we een dik uur geravot in het zand, springen lopen, knuffelen, heerlijk gewoon! iedereen was bezweet, plakte vol zand en was uitgelaten en uitgpunt, maar dit was een moment waar ik al een hele week op aan het wachten was.
maar het is hier niet om weken te blijven, daarvoor voelen we ons te nutteloos en daarom is het beter een van dees andere oorden op te zoeken. we zijn blij dat we tot hier zijn gekomen om eens te zien hoe het er hier aan toe gaat, maar des te meer verlangen we alletwee aan onze indische bende die we op het einde van onze reis terug gaan opzoeken. we hebben ons hart verloren aan die kadees en ons hart springt even als we denken dat we hun terug mogen knuffelen!
Tot gauw allemaal
zondag 27 september 2009
3...2...1...START
Oi!
hier zijn we dan, wat is het ineens snel gegaan he. een paar weken geleden wist iedereen wel al dat we tegen eind september wouden vertrekken, dan is plots vorige week het ticket geboekt en dan opeens sta je woensdag namiddag op station kiewit te zwaaien naar je familie. de eerste stop was nu wel niet echt ver, Leuven-city, waar we onze kotstudentjes ook nog even moesten bezoeken. dan door naar Brussel, waar de de bus op gingen die ons het kanaal overbracht tot in Londen. hier hadden we enkele uren door te brengen voor we op de luchthaven moesten zijn. toevallig was het station waar we gedropt werden op "buckiam Palace Road" en hadden we een licht blauw vermoeden dat als we de straat zouden aflopen wel eens op the palace zouden botsen. deze hebben we dus om half 7 smorgens kunnen bewonderen met opkomende zon en jammer genoeg zonder grappige guards. dan heel Londen doorkruist met de metro om vervolgens 14 uur lang in de lucht te hangen. Per chance had Toon vanuit hasselt slaapplaats geregeld in Rio en kwamen dees ons op de luchthaven oppikken. dit hadden we echt niet alleen willen gaan zoeken midden in de nacht. ik ben na een korte rondleiding in de pousada (guesthouse) als een blok in slaap gevallen terwijl Toon al sociaal aan het doen was met de andere logies. hij is beter opgewassen tegen 36 uur reizen precies. Nu zitten we hier al 3 dagen, we zijn vooral wat op ons ritme aan het komen en gaan, zolang de zon schijnt, de buurt verkennen. eerste indrukken zijn dat het eten hier ongelofelijk lekker is ( voorlopig dus niks baibai buikje) we ons hier ook wel in Runkst wanen, er zowel blanke als zwarte Brazilianen bestaan, die Brazilianen best wel vriendelijk en behulpzaam zijn en dat je heel lang kan wachten op een bus!
Het is alreeds onze laatste dag hier, morgen-heel-vroeg vliegen we naar Fortaleza, waar we naar pater Jan en zijn banditos gaan. spannend!!!!
voor de practiche kant, je kan ons altijd blijven bereiken op onze mail adressen nl. cyberknuppel@hotmail.com en kleurrijke_tjiektjiek@hotmail.com Op het kaartje dat je hier rechts ziet staat een rood A-tje die wij kunnen verplaatsen zodat je een beetje een idee hebt waar we zijn.
voila se, dan ga ik nu mijn sandwichke eten, tot de volgende keer!
hier zijn we dan, wat is het ineens snel gegaan he. een paar weken geleden wist iedereen wel al dat we tegen eind september wouden vertrekken, dan is plots vorige week het ticket geboekt en dan opeens sta je woensdag namiddag op station kiewit te zwaaien naar je familie. de eerste stop was nu wel niet echt ver, Leuven-city, waar we onze kotstudentjes ook nog even moesten bezoeken. dan door naar Brussel, waar de de bus op gingen die ons het kanaal overbracht tot in Londen. hier hadden we enkele uren door te brengen voor we op de luchthaven moesten zijn. toevallig was het station waar we gedropt werden op "buckiam Palace Road" en hadden we een licht blauw vermoeden dat als we de straat zouden aflopen wel eens op the palace zouden botsen. deze hebben we dus om half 7 smorgens kunnen bewonderen met opkomende zon en jammer genoeg zonder grappige guards. dan heel Londen doorkruist met de metro om vervolgens 14 uur lang in de lucht te hangen. Per chance had Toon vanuit hasselt slaapplaats geregeld in Rio en kwamen dees ons op de luchthaven oppikken. dit hadden we echt niet alleen willen gaan zoeken midden in de nacht. ik ben na een korte rondleiding in de pousada (guesthouse) als een blok in slaap gevallen terwijl Toon al sociaal aan het doen was met de andere logies. hij is beter opgewassen tegen 36 uur reizen precies. Nu zitten we hier al 3 dagen, we zijn vooral wat op ons ritme aan het komen en gaan, zolang de zon schijnt, de buurt verkennen. eerste indrukken zijn dat het eten hier ongelofelijk lekker is ( voorlopig dus niks baibai buikje) we ons hier ook wel in Runkst wanen, er zowel blanke als zwarte Brazilianen bestaan, die Brazilianen best wel vriendelijk en behulpzaam zijn en dat je heel lang kan wachten op een bus!
Het is alreeds onze laatste dag hier, morgen-heel-vroeg vliegen we naar Fortaleza, waar we naar pater Jan en zijn banditos gaan. spannend!!!!
voor de practiche kant, je kan ons altijd blijven bereiken op onze mail adressen nl. cyberknuppel@hotmail.com en kleurrijke_tjiektjiek@hotmail.com Op het kaartje dat je hier rechts ziet staat een rood A-tje die wij kunnen verplaatsen zodat je een beetje een idee hebt waar we zijn.
voila se, dan ga ik nu mijn sandwichke eten, tot de volgende keer!
Abonneren op:
Posts (Atom)
